აღმოსავლეთით (ნიკა ჩერქეზიშვილი)

ახლა ჩვენ შორის სიშორეა, სივრცე, ჰამადა,

ფანჯრის მინებზე - ქარისა და წვიმის პა-დე-დე,

ალბათ ამ ნაწერს შუაღამის ბოდვას გავატან,

რადგან უშენო პოეზია სისხლსაც ადედებს

და კაბალურად ჩემს წილ ჰაერს ადებს ტარიფებს,

ჩემს უშენობას მე დავარქვი - ყოფნა ხურუში,

ახლა ღამეა - მობატონე დღეზე ხალიფა,

ჩანს ცაზე მთვარე, როგორც თურქის მუჭში ყურუში

და ახლა, ისევ მენატრება - მოგყვე, გეძიო,

მინდა ცხოვრებას მივაძახო პირში - მე შენი...

შენი თითებით ჩავიტარო ტანზე ჯენ-ძიუ,

შენი თვალების სისველიდან შევსვა ჟენშენი,

რომ დედამიწამ ვერ გაბედოს მეტად ხალტურა,

შენს სუფთა სისხლში ჭუჭყიანი ხელის ფათური,

მაინც მოგძებნი, მანამდე კი - იყოს დასტურად

ეს ლექსი, როგორც თავგანწირვა სულით, ნატურით.