აქეთ მო *კობა ჭუმბურიძე*

რა საოცარი ჩამოწვა ღამე, თვალის მოხუჭვის ნუ გაქვს იმედი.

მინდორს ვარსკვლავად აყრია ნამი, ცას ეტოქება სიციმციმეთი,

მომიჯექ, თავი დამადე მხარზე, რომ შენი კოცნის მწვავდეს ცდუნება

და ცეტი სიოს გამოქროლვაზე ფოთლის ყოველი გაფაჩუნება

გაკრთობდეს, რათა ჩამეკრო მაგრად, მექცე გიზგიზად და ჟრუანტელად,

რომ სინამდვილე ამიხდეს ზღაპრად,სულს დაეფინოს ბიბა ფარტენად.

სხივთა არილი განთია თმებზე მთვარეულ ვერცხლით ნაგვირისტალი...

მე შენთან ერთად სასწაულს შევძლებ, წყალზე გავიარ, ფრენას ვისწავლი.

მე შენთან ერთად სამყაროს შევცვლი, სულ სხვა ფერებით ავაფერადებ,

გულს ფიანდაზად გაგიგებ ფერხთით, მაღლით დაგხურავ ცაიერადებს.

მე შენთან ერთად სიცოცხლეს შევქმნი და ციხე-კოშკად აღვემართები,

ერთსულ და ერთხორც ვიქნებით, როცა ეს ყველაფერი დაგვემართება.

აქეთ მო, თავი დამადე მხარზე, რომ მოფერების მწვავდეს ცდუნება

და სიოს ყოველ გამოქროლვაზე შენი კულულის მოლამუნება

სუნთქვას მიკრავდეს, სამანს მიშლიდეს მაგ თვალთა შუქის უცხო ჯავარი,

რომ ჩაგიკონო მაგრად გულში და

ჩურჩულით გითხრა სიტყვა მთავარი - მიყვარხარ...