მე შევეჩვიე დაფიქრებას.. შენი სიოდან
ახლა მსუბუქი სინანულით გული მევსება..
და უკვე ვხედავ, გამომადგა ის, რაც მტკიოდა,
გადავაქციე თეთრ ფურცლებზე მბორგავ ლექსებად..
დღეს უფრო საღად შემიძლია, გავმართო აზრიც.
თუმცა წარსული პატარაა, ისე გავწელე..
ჩემში სხვის მიმართ სიძულვილი რომ დღემდე არ ზის,
შენც მიხვდებოდი.. ამჩნევიათ ზედ ჩემს ნაწერებს..
არ მიცხოვრია ბედნიერად, დღეს როგორც ვამჩნევ,
თუმცა წინ არის ჯერ ცხოვრების ალბათ ბილიკი..
და სხვა გზა არ მაქვს, უეჭველად აქ უნდა დავრჩე,
მკაცრ მზერის მიღმა დაბნეული ჩემი მიმიკით..
ხელში შემაჭკნა გაცვეთილი დღეების კონა
და თავს ვიტყუებ, რომ კარგად ვარ, დამშვიდდეს სული..
შენზე ფიქრებმა ყველა ფიქრი თუ გადაწონა,
მაშ რად გამიხდა სანატრელი მე დასასრული??
ყოველდღე ვიტან დამარცხებას.. შენი სიოდან
სიცოცხლე მოდის და მევსება ლექსები მისით..
მე სინანული არასოდეს გამომდიოდა,
ამიტომ არ ვარ, ღმერთო, შენი წამების ღირსი!
