ტე(ქ)სტი შენთვის ♥ ცირა ბარბაქაძე ♥

მითხარი,  

როგორა ხარ? 

ტრაფარეტული პასუხი:

"გმადლობ, კარგად",

"გმადლობ არამიშავს",

ან – "ისევ გრიპი მაქვს"...

არ გამაგონი...

მითხარი, როგორა ხარ?

მაშინ, როცა იღვიძებ,

როგორ ეწყობა სამყარო შენ გარშემო?

თუ გიფიქრია, 

ნეტავ წელიწადის რომელი დროა გარეთ? –

სანამ გამოფხიზლდები და 

ცივ წყალს შეისხამ სახეზე?

როგორა ხარ?

მითხარი, რას ფიქრობ მაშინ, 

როცა წითელი შუქნიშანი გაჩერებს

მოულოდნელად, გინდა თუ არა...

რას ფიქრობ:

"ეეჰ, რა დროს წითელი იყო...

თუ: ცხოვრება სხვანაირია, როცა ჩერდები!"

როგორა ხარ?

როცა მიდიხარ... მიდიხარ და

დრო არ გყოფნის, 24 საათში ჩაატიო

იმ დღის გრაფიკი...

რომელია შენი პასუხი:

"ნეტავ,  24 საათში 48 საათი იყოს",

თუ:

"რა იქნება ხანდახან გაჩერდეს დრო!"

როგორა ხარ...

როცა ხვალინდელი დღე

უკვე გუშინდელში გადაიტანე

და დღევანდელში უკვე ზეგინდელია...

შენ სად ხარ ამ დროს? 

"ჩემი ბრალია?" კოტე კაკიტაძე 2010 წლის 13 09, ორშაბათი, 10:08-ზე

ჩემი ბრალია? ვერ გაუძლეს სრბოლას რინდებმა,

და შავჩოხოსნებს შეატოვეს ძველი დუქანი.

თრიაქი დახლთან უჩემოდაც გაირინდება,

უთრიაქოდ კი, აღარა ვარ თავისუფალი.

მე ახლა ქვეყნად აღარავის მომერიდება,

მოსარიდებელთ დაგიხურავთ მძიმე ქუდები

და მაღლა, მთისკენ, აგიღიათ გეზი რიდებით.

თქვენც, რინდებივით, აღარასდროს დამიბრუნდებით.

ჩემი ბრალია? ვერ გაუძლეს სევდას რინდებმა,

ჩოხას ჩრჩილიან მანჭვალაზე აღრჩობს დიდება,

თრიაქმა ცისკენ გაიყოლა ძველი რიდება

და ბოლში, ალბათ, შენი ლანდიც განმერიდება.

*** (მურად მთვარელიძე)

დრომ ვერაფერი გააფერმკრთალა
და ის ტკივილიც არის თავღია,
ზღაპრის იქითკენ შენი ზეცაა,
ზღაპრის აქეთ კი ჩემი ბაღია...

აქ ყველაფერი ისევ ისეა,
თუმც იმ ბილიკზე სხვები დადიან,
ზღაპრის იქითკენ შენი სევდაა,
ზრაპრის აქეთ კი ჩემი დარდია...

თითქოს ცხოვრებაც ისევ ისეა
და თითქოს გარეთ ისევ დარია,
ზრაპრის იქითკენ შენი სიოა,
ზღაპრის აქეთ კი ჩემი ქარია...

სულ შენი ნათლით შემოიფარჩა,
რაც მზეს ჩვენს შორის დღემდე უვლია,
შენი გულია ზრაპრის იქითკენ,
ზღაპრის აქეთ კი ჩემი გულია...

ორთაბრძოლა (მურად მთვარელიძე)

გულმა გაზაფხული დაიჟინა,

სული შემოდგომას შეეხიზნა,

დრო - ცად აფრენილი დილიჟანსი

მომძახის, იყავიო, შენ, ეი, ფხიზლად!

თითქოს ცის და მიწის შუა ვდგავარ,

თითქოს ფორიაქობს განზრახ გული,

სულში შემოდგომა აგარაკობს,

გულში კვლავ მეჯლისობს გაზაფხული...

მე კი ნეტავ სად ვარ, ან ვინა ვარ,

ვერცერთს ჩემი ვერა შევასმინე,

გული ყვავილობამ გამილაღა,

სული შემოდგომამ შეამცივნა...

ჰოდა შევატოვებ გულს გაზაფხულს,

სულს სურს შემოდგომის კარიბჭენი,

მე კი - ქარის ფაფარს ჩაფრენილი

უსასრულობისკენ გავიჭრები!..

წინანდელი ამბავი (მურად მთვარელიძე)

ღამე ვნების ცეცხლში ერთად ჩავწვით,

ცრემლები გშვენოდა ქალიშვილს!..

ტანზე კოცნის კაბა შემოგაცვი

და მთვარის ბილიკზე გაგიშვი ...

მერე სიზმრებსა და ცხადებს შორის

სევდაზე ჭკნებოდა ბალიში,

მხარზე ლექსის ჭინკა შემოგასვი

და მზის სხივადანზე გაგიშვი...

ქარი- დარდიმანდა ბუზღუნებდა:

უნდა გყოლოდაო ქალი შინ,

მე კი კოცნის ვერცხლით შეგჭედე და

მთვარე-მზის საყარზე გაგიშვი...

იყო გაზაფხულის გაზაფხული,

სული - აღვსებული ქარიშხლით,

ტანზე კოცნის კაბა ამოგაცვი

და სიმარტოვეში გაგიშვი...

p.s.

ახლა მოგონებებს ცა გამოეკიდა,

ეს ცა ხომ თავისას არ იშლის,

ღმერთო, ჯერ შეგძერწე ამ ჩემი ნეკნიდან,

მერე ავგაროზად ზედ გულზე მეკიდე,

მერე ჩვენი ცეცხლით მზეს გამოვეკიდეთ,

ვიგიჟეთ, ვიანცეთ და როცა ჯერ კიდევ

გვინდოდა მზე კიდევ......

დღესაც კი არ ვიცი რა ნიშნით...

ტანთ კოცნისმაქმანა კაბა შემოგაცვი

და მთვარის ბილიკზე გაგიშვი...

2.09.2010 წ.

მასალა ლექსისათვის (მურად მთვარელიძე)

გრძნობა და მუსიკა,

ბგერა და ქაღალდი,

მძიმე და წერტილი,

რიტმი და რითმები,

ბუნების აღქმა და

ხიბლი და სურათი,

მწუხარე ოცნება,

მთრთოლვარე თითები...

ქარების ქროლვა და

წვიმა და, თოვლი და,

ხეების სევდა და

ფოთლების შრიალი

და ცისარტყელების

ციალი შორიდან

და შემოდგომების

უხმო ხეტიალი...

წარსულში ცხოვრება,

მერმისის სიჩუმე

და კიდევ ათასი

მითი და მოეთი,

სულის ამღერება

და ღმერთთან ჩურჩული,

და, რაღა თქმა უნდა,

პოეტი!..

გაქცევა (მურად მთვარელიძე)

ახლა გარეთ შემოდგომა დადის,

ახლა სულშიც იპარება სიცივე,

გამიცოცხლდა ოდინდელი დარდი

და ვერაფრით, ჰო, ვერაფრით ვიცილებ...

ახლა მიწა მინდვრის ქულას იცვლის,

დღეების წინ მზეს გულზე რომ მახლიდა,

- იცი? შენთან ყოფნა მინდა, იცი? -

ვჩურჩულებ და... გამოვდივარ სახლიდან!..

...`ზეცას შახენეო აპარეკავ, (გიო არაბული)

”ზეცას შახენეო აპარეკავ,
მთვარე დათვისჯვრისკენ იტოლება,”
”ქალავ შავ თვალთ რაად მაპარებავ,
ანამც ჭერხოში რად მიყოლებავ?!”
”დღეს მე შენ სწორფერი ვიქნებიო,
ღამე გავიტანათ საუბარით.”
”ქალავ, ნუ ამირი ფიქრებიო,
მამშორდ გაიგონე ნაუბარი!”
ზეცა უკეცია ვარსკვლავთ ფარდას,
მთვარეც გაწეულა დათვისჯვრისკენ,
”ვაჟავ, სად წახვედი, აღარ სჩანხარ,
ნეტავ, შენ სწორფერსამც დამიცდიდე.”
ღამე უტეხია მათ საუბარს,
დილა გათენებულ ნამიანი,
რიჟრაჟს არყიანი ბოთლა უყვარს,
ბოთლა ნაჭრელიან-სასმლიანი.
სწორფერმ მიუტანა ბოთლით არაყ,
დილამ შუადღისკენ გაიწია,
კაცმა ყანწით სასმელ გადაცალა,
მერე ეშმაკურად ჩაიცინა.
ქალმა ლუკმა მისცა... თავ დახარა,
”კიდევ ერთი სთქვიო ხევსურისა...”
სასმელმ კაცის გონი გადაფარა,
(თანაც ის სწორფერი გვერდს უზის და...)
”... რაებს ვაზრობ ღმერთმა მარისხას და...” -
შერცხვა, გადაეკრა სახადის ფერ,...
ნელა გადავიდა დათვისჯვარს და
ბილიკს გადაუყვა ხახმატისკენ.

ჩემს სამყოფელში (გიო არაბული)

ვცხოვრობ ცის იქით, თეთრი მაქვს სახლი,
ეზოდ ყვავილთა წყება შემოსდევს,
ღობესთან ზოგჯერ ცისთვალა მთვარე
ჩნდება და ჩუმად სახლშიც შემოდის...

ჩემს სამყოფელში მზე და მთვარე ერთად ანთია,
ჩემს სამყოფელში ყოველდღიურად იცვლებიან წელიწადის დროები,
ჩემს სამყოფელში ყველანაირ აზრს აგათლიან,
თუკი ერთხელაც თქვი რომ შენ ხარ ცოტა პოეტი.
ჩემს სამყოფელში ისმის მუდამ საგალობლები,
მცხოვრებნი ყველას ეძახიან მოდით, ოსანა!
აქ იშლებიან ბარათებად ხმელი ფოთლები,
და თხოვდებიან ვარსკვლავები შეუმოსავად.
აქ ფიქრებს სთესენ გადაღლილი, გლეხი სოფლები
და შემოდგომით მთვარე იღებს ლექსებს მოსავლად
ჩემს თეთრ ბინაში სამი გმირი ღამეებს ათევს,
~პატარა უფლისწული~, `თოლია ჯონათან ლივინგსტონი~ და `ცასწავალა~,
ჩემს სამყოფელში ორი დღის წინ ბაობაბები დარგეს,
და მათ ერთ ღამეში მთვარემ ვარსკვლავების დათვლა ასწავლა.
ჩემს სამყოფელში ხშირად დასეირნობენ ალი და ნინო,
და მერე აქვე წმინდა გრძნობას ერთურთს უხსნიან,
აქ წურავს ლოთი დიონისე ნისლისგან ღვინოს,
ჩემს სამყოფელში, ჩემს ეზოში კარცერ-ლუქსია.

ჩემს სამყოფელში მცხოვრებთ ცასიქითლებსაც გვეძანიან,

ჩემთან ზღვა ღელავს და მოხუციც რაღაცას ეძებს,
და გილგამეშიც სიკვდილს ეძებს და მერე ებრძვის,
აქ ვიიონი, ლორკა, რემბო ყვირიან ლექსებს,
აქ მარცვალივით იკარგება ალალი ლექსი.
აქ მხოლოდ დგამენ ანტიპიესებს,
და იონესკოს აბსურდს ეტრფიან,
აქ არ ამბობენ ხმადაბლა ლექსებს,
ცოფებს ყრიან და ყეფით ყვებიან.
ჩემს სამყოფელში უქმე დღეები შავ-თეთრია,
და ტირის არავინ,
აქ ოცნებები, ნისლებივით იკარგებიან,
ფიქრები კიდევ დღიურს კერავენ.
..........................................................................................
ვცხოვრობ ცის იქით, თეთრი მაქვს სახლი,
ეზოდ ყვავილთა წყება შემოსდევს,
წამოდი შენაც, წამოდი ცაში და ჩემს ყვავილთა სახლში შემოდი.
ჩემს სამყოფელში მუდამ ვიღაცას ელოდებიან,
დღეს მოლოდინი შენი ჩამოწვა,
წამოდი,
წამო,
წა...

*** (თამაზ ბაძაღუა)

* * *
შენ ვეღარ შეძლებ ჩემს დავიწყებას
და თუკი შეძლებ, მაშინ მთვარეს უნდა გაექცე,
უნდა გაექცე თოვლის რიჟრაჟს შუაღამისას
და სისხლს ფიქრები აუკრძალო,
ხოლო სიზმარს- შემოსვლა შენში,
შენ ვეღარ შეძლებ ჩემს დავიწყებას
როგორც მზე ვეღარ დაივიწყებს საკუთარ სხივებს,
როგორც მინდორი მწვანე ბალახს ვერ დაივიწყებს.
აღფრთოვანებას გადაჩვეული
ჩემი თვალები მოძებნიან შენს სიჩუმესაც
და დავინახავ, როგორ იზრდება
შენს მაღალ ყელში სასორწარკვეთა.

*** (თამაზ ბაძაღუა)

* * *

ილაპარაკე ჩუმად, ჩუმად ილაპარაკე
და გაზაფხულის უწყნარეს ფშვინვას მიუგდე ყური,
ილაპარაკე პურზე, მწიფე თავთავებზე, როცა ღამეში
ვარსკვლავით იფურჩქნება წითელი ვარდი.
ილაპარაკე ბალახებზე, რომ მათ ნაღვლიან
ჩურჩულში შენი სუნთქვა დაიხეს,
როგორც საფლავზე ქარიან ღამით მთვარის სხივები.
ილაპარაკე ცაზე, ჩიტებზე, მეგობრებზე, ბავშვებზე, ამინდზე.
ილაპარაკე როგორ დაბერდა შენი სახლის წინ მაღალი ცაცხვი,
ილაპარაკე როგორ აკლდა ტოტები ყოველ შემოდგომაზე,
ილაპარაკე ჩუმად, ჩუმად ილაპარაკე,

*** თამაზ ბაძაღუა

* * *
მე გავიფიქრე რა ადვილია ლექსების
წერა,
როდესაც გტკივა ღამის სიჩუმე.
მე გავიფიქრე: რა ადვილია
სიყვარული,
როდესაც თმების სუნიც
გაბრუებს.
მე გავიფიქრე: რა ადვილია
სიკვდილი,
როდესაც ასე გიყვარს
სიცოცხლე...

ლექსი, მონატრება რომ უნდა რქმეოდა (ნუკრი ბერეთელი)

ჩემს უხეშ ხელებს მოენატრა მაგ თმის სირბილე,
ჩემს დამცრალ თვალებს- მაგ თვალების კრთომა-კვესება.
მოხვედი, გულზე წვიმასავით გადამირბინე,
წახვედი უცებ და ტკივილი იგრძნეს ფესვებმა.

ხედავ? მევსება ბრმა ცრემლებით რქა საზედაშე,
მზის ჩასვლის სცენას შენთან ერთად სულ სხვა ხიბლი აქვს.
გახსოვს, ფრთებზე რომ ვოცნებობდით, კარგო, მე და შენ -
იარწივეო, მე ვიქნები მხოლოდ ნიბლია...

შემოგვივლია ანანური, გრემი, ვარძია,
ავდევნებივარ მაჯისსიმსხო ნაწნავს მთვრალივით,
მაგ მარჯნებიდან, ჰოი, ცეცხლი გამიტაცია!
(მტკივა ხელები - შენი მკერდის ცხელი ყალიბი.)

შენი ხალიბი წინაპრებით ვარ მოხიბლული
და რითმებს ვჭედავ შენი გრძნობის ძველი გრდემლიდან;
მე მაგ გრძნობებით ვაშლის ხეზე ვიყავ მიბმული,
მე, გაჩენამდე, სამოთხიდან ღმერთი მდევნიდა.

იქნებ შენიდან სულ სხვაგვარი ჩანდა პოეტი,
თუ ასრულებდა ტრაგედიის ნაცნობ პარტიებს,
იქნებ შენამდე მართლა მრუდე გზებით მოვედი
და ეს სიმრუდე - გზის სიმრუდე - ვერ მაპატიე?!

ვეღარ დამტიე, მაინც, გულის ვერცერთ კუთხეში,
ვერც დაუთმობდი რადგან მთელ გულს "უცნობ სახელებს",
გამოიმეტე (ზრდილობისთვის!) ცოტა ნუგეში
და ერთი კოცნა... ო, ეგ კოცნა ახლაც მახელებს!

დღესაც ამ ხელებს ენატრება მაგ თმის სირბილე,
ჩემს დამცხრალ თვალებს - მაგ თვალების კრთომა-კვესება.
მოხვედი, გულზე წვიმასავით გადამირბინე,
წახვედი უცებ და ტკივილი იგრძნეს ფესვებმა...

მითხარი, რა დროა ახლა და მაშინ, როცა შენ ჩემში დაიბადე... ♥ ცირა ბარბაქაძე ♥

მითხარი, როგორია სანაპირო,
როცა მიქცეული ოკეანე უკან ბრუნდება...
როგორ უსწორდება გამომშრალი სისსხლძარღვები
ქვიშას და რამდენ დახატულ მზეს შთანთქავს
ტალღები ქვიშაზე?
რას ტოვებს და რას აბრუნებს
წყალი,
რომელიც წყალზე მეტია...
რამდენ ნიჟარას ამოუვსებს პირს
და რამდენს ტოვებს ხახა_მშრალს?
რაზე ჰყვებიან ხახამშრალი ნიჟარის ხმები?
მითხარი, რა დროა ახლა და მაშინ,
როცა შენ ჩემში დაიბადე...
მე კი ხმა გავხდი შენი ფიქრების...
მითხარი, ისევე მიიქცევა
და მოიქცევა შენი სული,
ვით ოკეანე?
დიდი ხნით ტოვებ
სხეულს _ სანაპიროს...?
მიქცევის შემდეგ
რომელ ნაპირთან იკრიბებიან ჩვენი სულები...

სად დაგელოდო?

თქვენ მეუბნებით... ♥ ცირა ბარბაქაძე ♥

თქვენ მეუბნებით: მოვიდა თოვლი,
თეთრი ფიფქების მთელი ამქარით,
თქვენ მეუბნებით _ გეწვიათ მგონი
სიყვარული ან... რაღაც ამგვარი...

მე კი მივდივარ... საით, არ ვიცი...
ადრე ეს გზები არ მეშლებოდა...
ხმელო ფოთოლო, ადგილს გაგიცვლი,
დროზე ჩამოდი მაგ კენწეროდან.

აქეთ მო *კობა ჭუმბურიძე*

რა საოცარი ჩამოწვა ღამე, თვალის მოხუჭვის ნუ გაქვს იმედი.

მინდორს ვარსკვლავად აყრია ნამი, ცას ეტოქება სიციმციმეთი,

მომიჯექ, თავი დამადე მხარზე, რომ შენი კოცნის მწვავდეს ცდუნება

და ცეტი სიოს გამოქროლვაზე ფოთლის ყოველი გაფაჩუნება

გაკრთობდეს, რათა ჩამეკრო მაგრად, მექცე გიზგიზად და ჟრუანტელად,

რომ სინამდვილე ამიხდეს ზღაპრად,სულს დაეფინოს ბიბა ფარტენად.

სხივთა არილი განთია თმებზე მთვარეულ ვერცხლით ნაგვირისტალი...

მე შენთან ერთად სასწაულს შევძლებ, წყალზე გავიარ, ფრენას ვისწავლი.

მე შენთან ერთად სამყაროს შევცვლი, სულ სხვა ფერებით ავაფერადებ,

გულს ფიანდაზად გაგიგებ ფერხთით, მაღლით დაგხურავ ცაიერადებს.

მე შენთან ერთად სიცოცხლეს შევქმნი და ციხე-კოშკად აღვემართები,

ერთსულ და ერთხორც ვიქნებით, როცა ეს ყველაფერი დაგვემართება.

აქეთ მო, თავი დამადე მხარზე, რომ მოფერების მწვავდეს ცდუნება

და სიოს ყოველ გამოქროლვაზე შენი კულულის მოლამუნება

სუნთქვას მიკრავდეს, სამანს მიშლიდეს მაგ თვალთა შუქის უცხო ჯავარი,

რომ ჩაგიკონო მაგრად გულში და

ჩურჩულით გითხრა სიტყვა მთავარი - მიყვარხარ...

*** (გიიომ აპოლინერი –ლანა ღოღობერიძის თარგმანი)

მაშინ მოვწყვიტე ზამთარას ყლორტი
მკვდარ შემოდგომას გულზე ეწყო თეთრი ლოდები
ვიცი ამ ქვეყნად ვეღარ შევხვდებით
დროის სურნელი გამხმარი ტოტი
და გაიხსენე რომ გელოდები

*** (გიიომ აპოლინერი –ლანა ღოღობერიძის თარგმანი)

და ახლაც მესმის უცნაური ის მინამღერი
რომელშიც სევდა ირონია და ნუგეშია
თუ სხვა გულს ეძებს შენი გული ნაიარევი
ის სხვისი გული იცოდე რომ უკვე შენშია
მაგრამ მე მაინც მუდმივად ვდარდობ
რომ ვარ სტუმარი ამ ქვეყნისა და დავალ მარტო
და ამიტომაც მინდა მოვხვდე უცხო ქალაქში
რომელშიც თურმე მუდამ ღამეა
მე ეს ამბავი წავიკითხე ძველ ფოლიანტში
და თუ სიცოცხლე მხოლოდ წამია
მინდა გავცილდე აქაურობას
და გადავსახლდე იმ მუდმივი ღამის ქალაქში
ვიქცე არწივად და ვიფრინო უმზეო ცაში
და ჩემს გარშემო იყოს მხოლოდ როგორც საფარი
ღამის წყვდიადი და შავბნელ ცაზე
სნეული მთვარე მიუსაფარი
იქნებ ეს არის ჩემი მიგნება
ანდა სიზმარი
ამიტომ ვწვალობ და არ ვიცი ხვალ რა იქნება
ის კი ვიცი რომ
ქვეყნად დიადიც და უღირსიც იქნება მუდამ
და თვით სიკვდილიც მოკვდება მუდამ
ამიტომ არ ღირს იმაზე ფიქრი
ხვალ რა მოხდება
ჯობს გავიხაროთ ამ საღამოს სიგრილით ვიდრე
დიდი ოცნება წინ გველოდება
მე მქონდა ერთი ცოცხალი გული
და ის მინდოდა თქვენთვის მომეძღვნა
მაგრამ ღვთისმშობლის ტაძრებმა და კათედრალებმა
წინ დამახვედრეს ვერცხლისა და ოქროს გულები
შიშით ვუმზერდი მათ უცხო იერს
ვუმზერდი ერთხანს
და თან რატომღაც ძალიან შემრცხვა
და გადავმალე ჩემი გული
გული რომელიც მტანჯავდა ძლიერ
ჩემი მფეთქავი
სისხლიანი
ცოდვილი გული
მოვძებნე მხარე გადაკარგული
იქ ღრმად მიწაში ჩავამასამარე
და მივატოვე ღამის ამარა
თან ჩავაყოლე ჩემი დარდები
და თქვენ კი გელით
რომ მოხვიდეთ და დააყაროთ ორივე ხელით
ზამბახები და ოლეანდრები

*** (გიიომ აპოლინერი –ლანა ღოღობერიძის თარგმანი)

ბოლოს და ბოლოს ეს სიცრუეც აღარ მაშინებს
ვუყურებ მთვარეს კვერცხივით რომ იწვის ტაფაზე
და წყლის წვეთების ფაქიზ საყელოს
ამ დამხრჩვალ ქალს რომ სამკაულად გამოადგება
ვნების ყვავილთა თაიგული
ჩუმად მთავაზობს ეკალთა გვირგვინს
ქუჩებს ატყვია შარშანდელი წვიმის სისველე
და მუყაითი ანგელოზები
მთელი ამ წმინდა კვირის მანძილზე
გულმოდგინედ მუშაობენ ჩემთვის ჩემ სახლში
თეთრი მთვარე და მწუხარება ქრებიან ერთად
მეც მთელი კვირა ვხეტიალობ სიმღერ სიმღერით
და ერთი ქალი
თავისი სახლის ფანჯრებიდან თვალს არ მაშორებს
მიყურებს დიდხანს
როგორ ვშორდები სიმღერ სიმღერით

*** (გიიომ აპოლინერი –ლანა ღოღობერიძის თარგმანი)

ერთხელ გავბედე უკან გახედვა
და დავინახე გარდაცვლილი დღეები ჩემი
დღეთა გვამები
ჩემი ცხოვრების მოკლე გზას რომ დაღი დაასვეს
და რომელთაც დღემდე მივტირი
ზოგი იხრწნება იტალიურ ეკლესიაში
ზოგი ლიმონის ხეების ტყეში
რომელიც ყვავის მუდამ და ყველგან
მახსოვს დღეები რომლებიც ძრწოლვით
ელოდნენ სიკვდილს და ქვითინებდნენ
ღვინის სარდაფში
სად ცეცხლოვანი ყვავილები ითელებოდნენ
შავკანიანი ქალის თვალწინ
რომელიც თხზავდა პოეზიას
და ელექტრობის თეთრი ვარდები დღესაც ყვავიან
მოგონებათა მყუდრო ბაღნარში

*** (გიიომ აპოლინერი –ლანა ღოღობერიძის თარგმანი)

აღარ ვიცოდებ საკუთარ თავსაც
ვეღარც სიჩუმის მწუხარებას გაგიზიარებთ
ყველა ის სიტყვა რაც უნდა მეთქვა
იქცა ვარსკვლავად
ჩემი თვალების უპეებიდან თვით იკარუსი ლამობს აფრენას
და ნისლთა შუა გულით მზეთა მატარებელი
თვითონვე ვიწვი
ისიც არ ვიცი როგორ დავკარგე
ღვთისმოსავ კაცთა გონიერება
ოდესღაც მკვდრები დგებოდნენ მკვდრეთით
მხოლოდ იმისთვის რომ აქ ჩემთვის თაყვანი ეცათ
ველოდებოდი ქვეყნის აღსასრულს
მაგრამ მის ნაცვლად
მოვიდა ჩემი დასასრული ქარიშხლის სტვენით

*** (გიიომ აპოლინერი –ლანა ღოღობერიძის თარგმანი)

გთხოვთ მომიტევოთ გულმავიწყობა
მაპატიოთ რომ აღარ ვიცი მიგნება სიტყვის
რომ არაფერი აღარ მესმის და მიყვარს მხოლოდ
ცეცხლის ენებად მოვლენილი ეს ყვავილები
ვარ ღვთაებრივი მჭვრეტელი და მივესალმები
ყველაფერს იმას რაც მე თვითონ არ შემიქმნია
მაგრამ თუ დადგა ისეთი დრო როდესაც უცებ
უცნაური სახის ჩრდილები
ჩამოწვებიან დედამიწაზე
და ჩემს სიყვარულს მრავალნაირს ახდიან ფარდას
მაშინ უეცრად დაინახავთ უცხო ქმნილებებს
მე რომ შევქმენი ჭვრეტასა და მარტოობაში

მირაბოს ხიდი (გიიომ აპოლინერი –ლანა ღოღობერიძის თარგმანი)

მირაბოს ხიდისქვეშ მიცურავს სენა
და ეს სიყვარული
და მე მახსენდება განვლილი დღენი
დიდი ტკივილი და მერე სიხარული
დე დადგეს ღამე და დაბნელდეს ისე
დღეები ქრებიან მე ვრჩები ისევ
ჩვენ ერთმანეთთან შერწყმული იქვე
მაშინ როდესაც
ჩვენი მკლავებით გადებულ ხიდქვეშ
დაღლილი ტალღა მოთქმად მოექცა
ჩამოწვეს ღამე და დაბნელდეს ისე
დღეები ქრებიან მე ვრჩები ისევ
მიდის სიყვარული როგორც ეს მდინარე
და ჰორიზონტთან გაკრთება აფრა
ცხოვრება ნელია ზანტი და მცონარე
მხოლოდ იმედია მძაფრი
ჩამოწვეს ღამე და დაბნელდეს ისე
დღეები ქრებიან მე ვრჩები ისევ
არ წყდება დღეთა და კვირათა დენა
და არ დაბრუნდება
არც ეს სიყვარული სიმწრით დაღდასმული
არც დრო გარდასული
მირაბოს ხიდისქვეშ მიცურავს სენა
ჩამოწვეს ღამე და დაბნელდეს ისე
დღეები ქრებიან მე ვრჩები ისევ

გაქცევა (მურად მთვარელიძე)

ახლა გარეთ შემოდგომა დადის,

ახლა სულშიც იპარება სიცივე,

გამიცოცხლდა ოდინდელი დარდი

და ვერაფრით, ჰო, ვერაფრით ვიცილებ...

ახლა მიწა მინდვრის ქულას იცვლის,

დღეების წინ მზეს გულზე რომ მახლიდა,

- იცი? შენთან ყოფნა მინდა, იცი? -

ვჩურჩულებ და... გამოვდივარ სახლიდან!..

*** (გიორგი ზანგური)

გავხდები:შენი რიგითი წუთი,

ყოველდღიური ნაცნობი,მოძმე,

სახლის წინ მდგარი სანაგვე ყუთი,

მტვრიანი ქუჩა-აპრილის მოწმე.

გავხდები:უცხო გამვლელი ძაღლით,

შენი ხელ-პირის დაბანა დილას,

სარეცხის ფრთებით გაშლილი სახლი,

სადილის კოვზი ან მაწვნის ქილა.

გავხდები:შენი მეზობლის წყევლა,

ცელქი ბავშვების დაჭრილი ბურთი,

პატარა ბიჭის დარჩენა მძევლად

და ჩამსხვრეული ფანჯრების ბუნტი.

გავხდები:შენი ერთგული ჩანთა,

სუნამოს ბოთლი,საფულე,მძივი,

კაცის შეხვედრა საყვარელ ქალთან,

ან მოსეირნე ჭადრების მწკრივი.

გავხდები:წვიმა,გაშლილი ქოლგა

და ქვაფენილის სველი ლაქები,

ღამის პერანგი ან ძილში ბორგვა

თავზე ხელების შემოლაგებით.

გავხდები:შენი გამოცვლა კაბის,

შიშველ სხეულზე ღრუბელი ქაფის

და უცხო ზურგის შექცევა ბართან.

გავხდები:შენი ყვავილი ქოთნის,

ფანჯრის მტვრიანი,დახრილი რაფა,

წითელი ღვინის დაცლილი ბოთლი,

ჭურჭელის გროვა,დამწვარი ტაფა.

გავხდები:დილის პირველი ყავა

და გაცრეცილი ბავშვობის ფოტო,

წარსული,რომელიც გაგიხდა ავად,

წვიმაში მაინც გადის და ლოთობს.

გავხდები:შენი მაგიდის წიგნი,

რომლისაც ხშირად ივიწყებ ავტორს,

ან თუნდაც შიში,თორმეტი წლის წინ,

როცა მშობლები გტოვებდნენ მარტოს.

გავხდები:ყველა მუსიკის ჰანგი,

კლასიკა,ჯაზი,ტანგო და როკი,

თუ გინდა-თეთრი, თუ გინდა-ზანგი,

თუ გინდა-ჭრელი სარეცხის თოკი.

გავხდები:შენი თამბაქოს სუნი,

სავსე საფერფლე,ასანთის ღერი,

ნაფაზის რგოლი და შენისლული

ნიკოტინისგან ყვითელი ჭერი.

გავხდები:თოვა ცისა თუ ნუშის,

ღამის პროსპექტი დაცლილი სისხლით.

გინდა,გავხდები რაც იყო გუშინ?

ტკივილი,სევდა,სიბრაზე,ზიზღი...

ტყუპები (გიორგი ზანგური)

ტანს შენი მხრები მაცვია,

თავს შენი თმები მხურავს,

მაქვს შენი ინტონაცია,

ვარ შენი ხელისგულა.

მჭირს შენნაირი სენი და

ვერ ვეგუები სევდას.

ხარ ჩემი სამოსელი და

ვარ შენი თოვლის გუნდა.

დღეს შენნაირი ნაზი ვარ,

მსურს ყვავილების კრეფა,

ხვალ ყვირილი და ბრაზი ვარ,

ხვალ გაღიმება ქრება.

მაქვს შენი ფერის აურა,

თან ცისარტყელა ერთი,

ორივეს გვიყვარს ხმაური,

გვწამს ერთნაირად ღმერთი.

მე შენნაირი ყელი მაქვს,

შენ ჩემნაირი სუნი.

ჩვენ მთვარე გვიყვარს თხელი და

გვაქვს ერთნაირი წუნი,

ცა ლურჯი გვიყვარს უაზროდ,

ზედ მოწითალო ხალი.

ზღვაც გავიყავით შუაზე

ვით საფირონის თვალი.

თუ გავიცინებ შენიდან,

თუ ავტირდები - შენგან.

ვინც ვარსკვლავებში შევიდა

ის მეოცნებედ შედგა.

ვინც ჩამოვარდა იქიდან,

ვინც უსურვილოდ დარჩა,

მან სევდიანად იკითხა

ჩემი ტყუპი ხომ რ ჩანს?

მას უპასუხეს - არა, და

მან მოიწყინა ისევ.

მაქვს შენნაირი კარადა,

დღეს ჩახუტებას ვიცმევ

არ მიყვარს: (გიორგი ზანგური)

ცუდი ხასიათის ადამიანები - ჩემი უხასიათობაც მყოფნის,

სიზმრის რაინდებზე დანიშნული,

უაზროდ შეყვარებული ქალები,

რომანის გმირების ასლები,

გამორჩენის მიზნით გაჩენილი რომანტიკოსები,

ალერსით დაღლილი წყვილები,

უმისამართო ღიმილი,

არამიწიერი სინაზე,

კოცნამდე ახსნილი სიყვარული.

სტუმრებისთვის დადგმული საქორწინო ცერემონიალი,

ძალიან საქმიანი, დაკავებული, "მეჩქარება ადამიანები",

ყვავილების ჩვეულებრივი თვალებით გამყიდველები,

საკუთარი შემოქმედებით აღფრთოვანებული შემოქმედები,

უაზროდ ბედნიერები,

სხვისი პირჯვრის წერის დროს გახსენებული რწმენა,

მთელი სიცოცხლის მანძილზე არცერთხელღამეგანათენები ადამიანი.

მკერდდაკოცნილი ქალწულები,

უშრომლად მდიდრები,

ამპარტავანი თავმდაბლები,

ყველაფრის უფლებად აღქმული თავისუფლება,

სუფრაზე აცრემლებული პატრიოტები,

მარტოსულები ჩემი ჩათვლით,

ძალის მოყვარული ცოლები,

მორალის მქადაგებელი შინაბერები,

მტერის მტერთან ძმადნაფიცები,

ფულით აშენებული მზეთუნახავების სასახლეები,

ზარმაცი მეოცნებენი,

უშეცდომო სიყვარული,

ზამთრის სითბო,

ზაფხულის სიცივე,

წინასწარ გათვლილი დღეების განრიგი,

მშობლების მიერ შერჩეული შვილების მომავალი,

ლხინის მეგობრები,

სუფთად დაწერილი ლექსი,

ფხიზლად დატოვებული ქართული სუფრა.

განათლებული კაცის მტვრიანი ბიბლიოთეკა,

კომპლიმენტის მომლოდნე ლამაზი ქალი,

სიმშვიდის მოყვარული პოეტი,

მტირალა მასხარა,

საფლავში ჩაყოლილი ჭირისუფალი,

ლამაზი კაცი,

ომის არმნახველი სახელწიფო,

საკუთარ ნაკლოვანებებზე თვალდახუჭული ოსტორია,

თამაშით დაღლილი მსახიობი,

ორიგინალობისთვის გამოწვეული სევდა,

უსიზმრო ძილი,

დაგვიანებული პაემანი.