გულმა გაზაფხული დაიჟინა,
სული შემოდგომას შეეხიზნა,
დრო - ცად აფრენილი დილიჟანსი
მომძახის, იყავიო, შენ, ეი, ფხიზლად!
თითქოს ცის და მიწის შუა ვდგავარ,
თითქოს ფორიაქობს განზრახ გული,
სულში შემოდგომა აგარაკობს,
გულში კვლავ მეჯლისობს გაზაფხული...
მე კი ნეტავ სად ვარ, ან ვინა ვარ,
ვერცერთს ჩემი ვერა შევასმინე,
გული ყვავილობამ გამილაღა,
სული შემოდგომამ შეამცივნა...
ჰოდა შევატოვებ გულს გაზაფხულს,
სულს სურს შემოდგომის კარიბჭენი,
მე კი - ქარის ფაფარს ჩაფრენილი
უსასრულობისკენ გავიჭრები!..
No comments:
Post a Comment