რამდენიმე დღის წინ გარდაიცვალა ვისლავა შიმბორსკა... 88 წლის იყო...
უტოპია
აი, კუნძული, სადაც ყველაფერი დღესავით ნათელია.
აქ შეიძლება, თამამად დადგე მტკიცებათა მყარ ნიადაგზე.
არ არის სხვა გზა სწორი გზის გარდა.
გასხივოსნების რტომრავალ ხეს აქ უდგას ფესვი.
წყაროსთავზე კი, რომელსაც “აი, თურმე რა ყოფილა!” ჰქვია სახელად,
შეცნობის ხე მიიწევს ცისკენ.
და რაც უფრო ღრმად შეხვალ ტყეში,
მით უფრო ნათლად დაინახავ სიაშკარავის გულღია ზეგანს.
და რა წუთს ეჭვი შეეცდება ყელყელაობას, იმ წუთასვე გაფანტავს ქარი.
ექო მოითხოვს თავის წილ სიტყვას და დაუნჯებით განგიმარტავს ამ სამყაროს იდუმალებას.
შენგან ხელმარჯვნივ, გამოქვაბულში, განისვენებს აზრი დიადი.
მარცხნივ საბუთთა ტბა ლივლივებს, რომლის ფსკერიდან ჭეშმარიტება ამოყვინთავს ბლანტ ზედაპირზე.
ურყევი რწმენის პიკი მოჩანს ყველაზე მაღლა,
საიდანაც საგნების არსის ხედი იშლება.
ამ სიამეთა მიუხედავად, უკაცრიელი არის კუნძული.
ქვიშაზე მიმოფანტულ ნაფეხურებს ზღვისკენ მივყავართ.
ალბათ, აქედან ყველა წავიდა
და სამუდამოდ ჩაიძირა წყლის ლურჯ წიაღში
შეუერთდა უცნაურსა და უთქმელ ცხოვრებას.
***
როგორ დავწეროთ ავტობიოგრაფია
ბოლოს და ბოლოს, რას გთხოვენ ასეთს?
განცხადებას და ბიოგრაფიას.
სიცოცხლის ხანგრძლივობის მიუხედავად,
თავს რაც გადაგხდა, უმოკლესად უნდა აღწერო.
აქ საჭიროა მხოლოდ ფაქტები,
ხედების ნაცვლად მისამართები,
მოგონებათა სანაცვლოდ კი მხოლოდ ზუსტი წელი და რიცხვი.
მთელი სიყვარულიდან მხოლოდ კანონიერი ქორწინება უნდა დატოვო,
ბავშვებისგან კი, მარტო ისინი ვინც დაბადება მოახერხა.
უმთავრესი მარტო ის არის, ვინც შენ გიცნობს და არა ის, შენ იცნობ ვისაც.
მოგზაურობა მხოლოდ საზღვარგარეთ.
თუ იყავი რაღაცის წევრი, აინტერესებთ, სახელდობრ რისი
და არა ის რატომ იყავი.
ჯილდოც ასეა მთავარია, რომ დაგაჯილდოეს და არა რისთვის.
ისე დაწერე, თითქოს სიტყვაც კი არ გეთქვას შენი თავისთვის,
არამედ მხოლოდ მის გარშემო გევლოს და გევლოს.
სიტყვა არ დაძრა კატებსა და ჭკვიან ძაღლებზე, ჭრელ ფრინველებზე,
ტკბილ სიზმრებსა და მეგობრებზე.
უნდა აღნიშნო რაღაცის ფასი და არასდროს ფასეულობა,
მიუთითო უნდა სახელი და არასოდეს შინაარსი.
შენგან ითხოვენ ფეხსაცმლის ნომერს, და არა იმას, საით წავიდა,
ის, რამაც შენგან გამოაღწია.
უნდა დაურთო ფოტოსურათი, ზედ რომ ნათლად ჩანდეს ყურები
ყურების ფორმას უფრო დიდი აზრი ეძლევა,
ვიდრე იმას, რაც მათ მოესმით.
და მაინც, რა მოესმით ასეთი ყურებს?
ფურცლისმცოხნელი მანქანის გრგვინვა.
გია ჯოხაძის თარგმანი
