***
როცა მთვარე, ირიბი,
როცა მთვარე, ირიბი,
ნისლის ზეფირს გაჰყვება,
მზე ტირიფის მტირალ ტანს
როცა ცხელ შუბლს მიადებს,
მდინარისპირს, ყანჩებთან
და შრიალა არყებთან,
ქვებზე, როგორც კეცებზე,
დავდებ ხსოვნის ხმიადებს.
მერე, შებინდებულზე,
შუქ-ჩრდილების თამაშში,
დღეს რომ ააბულულებს
ღამის ბნელი ფიწალი,
ჩავემხობი მწუხარედ
ყაყაჩოთა ყანაში
და ბეჯითი ბავშვივით,
უშენობას ვისწავლი.
/მ.კ./