ქარია... ქუჩაზე მიდიან
ჭადრები,
მზე, შუბლით ჩინარის
ტოტებზე ეყრდნობა
და ქალაქს,
ალყაში აქცევენ ავდრები...
კარს მომდგარ დეკემბერს
არ ძალუძს შენდობა.
პილატეს დუქანში
ვეთრობი კაბერნეს
და ვხვდები, რომ ვცდები...
ის ხვდება - რომ ცდება...
ვიხსნებ, ინათა...
მომზილეს...
შთამბერეს...
ამართვეს ნეკნი და
მაჩუქეს ოცნება.
კედლები იშნობენ
კორინთულ კამარებს,
ეს ქუჩა, არსად და
არსაით არ მიდის...
ობოლი ბავშვები
უფრთხიან ავარებს
და უძვლო სიცივეს,
ხვალინდელ ამინდის.
უშენო დღეები მიჰქრიან,
მიჰქრიან...
უდაბნოს მკვიდრივით
გეძებ და გსურვილობ...
სადა ხარ, სადა ხარ,
შორეულ, ფიქრიან
სიზმრებში დანთქმულო
სიცოცხლის წყურვილით.
წარსულის იდუმალ
დღეებით ავები,
(შორს ვლანდავ,
ნისლებში დამესილ წიფლიანს)
ტოტებზე ნოტებად
დამსხდარან ყვავები,
რაღაცას ფიქრობენ და
ცოდვებს გითვლიან.
დავთვერი...
გონება წასვლისას მაბარებს
საფიქრალს... და ცისკენ
მიფრინავს ერდოდან...
მავანი დასტირის
საკუთარ სამარეს
ვინც მარტო იყო და
სიჩუმით ტკბებოდა.
ხანდახან, მწირივით,
არაფერს ვისურვებ,
ხანდახან, ყველაფერს
შევტირი სიხარბით...
დროდადრო მიხდება
ღიმილის სისრულე...
დროდადრო მაოცებს
ჩემივე ნიღაბი.
დაღლილმა მზემ,
ტყეებს შეუნთო ხანძარი,
მე გხედავ ზამთარო,
ტკივილით ორსულო,
ბზარებით მოსილი ვარ,
როგორც ტაძარი
და ჩემში, არავინ,
არავინ ლოცულობს.
საღამოც შემთვრალა...
ჩუმი და საჩემო,
არც თავი, არც ბოლო
არ უჩანს ამ ქუჩებს
და ქარი,
პატარა ობლების გარშემო,
ოქტომბრის თბილ ფოთლებს
ნელნელა აქუჩებს.
6.10.2013
