შეშლილი მთვარე ***საშა გველესიანი ***

მშიერი დღე და ალქაჯივით 
უკმეხი ქარი,
ოთახში ისევ უშენოდ და 
უღმერთოდ ცივა,
ვეჩვევი წუთებს და აღარსად
აღარ ვიჩქარი
ეზოში, ხიდან, დახოცილი
ფოთლები ცვივა.
გათოშილ დღეთა მარტოობის
ვნებით ვიგზნები,
ყოფნა-არყოფნის არჩევანი
ახლა დიდია...
იკარგებიან შეუცნობელ
სივრცეში გზები
რომლებიც არსად,
უკვე არსად აღარ მიდიან.
ტანზე სირცხვილის ტალავარი
ნისლებად მეცვა,
ჩამონაწური ცრემლები და
სევდა ქარაფის,
არ შემიძლია, რაც კი ვიცი,
არაფრის შეცვლა
და სიმშვიდისთვის ვერ ვისწავლე
ცოდნა არაფრის.
რამდენი სიტყვა, გაუთქმელად
ყელში გაჩრილი
მახრჩობს და უტყვი ბინადარი
ოთხივე კუთხის,
ოთახში დადის დაბნეული
შიშის აჩრდილი,
საკუთარ თავს რომ მიგდებული
ბავშვივით უფრთხის.
როგორც წვიმისას, ზუსტად ისე,
წუხელ რომ წვიმდა,
მიუსაფარი შეეხიზნა
ღამით ნიბლია,
ერთხელ მიხვდები,
სიკვდილამდე შენთან მომინდა
და უშენობა
სიკვდილივით არ შემიძლია.
აპრილისდარად უძირო და
სხვაფერი როა
სიზმარი, სადაც პარისივით
გეამბორები...
მაგ თვალებისთვის ინგრეოდა
ბებერი ტროა
შეუვალობის ანტიური
მეტაფორებით.
ნიავის ფრთები,
ტირიფებზე უფრო მოქნილი
და ღამეული რეფრენებით,
შენში ვითვალე...
ოტელოსავით ეჭვებისგან
უგონოდქმნილი,
ჩინარის წვერზე წამოეგო
შეშლილი მთვარე.

მპარავენ დღეებს *** საშა გველესიანი***

ვიღაცა, დღეებს მპარავს უჩუმრად
და მგონი ჩემი ცხოვრებით ცხოვრობს,
ვხვდები მშვიდად და ვიტან უჩხუბრად
სადღაც ზურგსუკან ამოთხრილ ორმოს.
წაიღოს, მაგრამ მინდა იცოდეს,
ყოველ დღეს თითო სიკვდილი ახლავს,
გული რომ ერთხელ არ შეგიცოდებს
და გუთანივით უცებ გადაგხნავს.
დღეები სავსე მწარე სიტყვებით
და აუხდენელ სურვილთა წყება...
მზის ამოსვლის დროს როგორ იწყები,
მზის ჩასვლისას რომ სიცოცხლე წყდება.
მოპარულ წუთებს გაჰყვება ხსოვნა
და მარტოობის გაბმული კვნესა,
რამდენჯერ ფუჭად მისვლა და თხოვნა
ბედთან, პირი რომ ამოიკემსა.
თუ შეძლებ მარტო ყოფნისას ღიღინს,
მიუწვდომელი გიყვარდეს ქალი,
მტირალი მტირალს ჩუქნიდე ღიმილს
და წაშლილ გზაზე იპოვო კვალი.
არ გაგიკვირდეს როცა დარდი ხარ,
როგორც სიჩუმით სავსე სამარე,
ჩამოძონძილი რატომ დადიხარ
და უიღბლობას მხრებით ატარებ.
დაღლილმა მაინც გამოსხლა ვაზი,
არ გასვენებდეს გული სამიწე,
სიკვდილს რომ შეხვდე ამო თავაზით
და ხეტიალიც საით დაიწყე.
ღამეს სარკმელთან უხმოდ ათევდა
ჩემი ბედის და რწმენის კარედი
და სიყვარულის ულმობელ სევდას,
თვალნაცემივით შენც რომ დანებდი.
არ გაიკვირვო რატომ, რა მოგდის,
შენ უნდა ზიდო ტვირთი იმხელა...
ნუ მკითხავ უცებ რისთვის დაღონდი
და შიშმა უცებ რატომ გიყელა.
მიტოვებული ბავშვობის ცრემლი,
წყალგადასხმული, ჩამქრალი კერა,
გული __ მდუღარე დღეების გრდემლი,
ზედ ყველა თავის ტკივილს რომ კვერავს.
ვინც კი გაუძლებს ამგვარს და ამდენს
და მაინც მიაქვს, კარგი უქნია...
ყოველ წუთს, მწარე ცრემლებად ნადენს,
წაიღოს, ვუთმობ და მიჩუქნია.

შენ *** საშა გველესიანი***

ვერხვები ქარში უკრავენ რონდოს,
მე კი უშენოდ ამ ქარში ვერ ვძლებ,
ჩუმად ვაძალებ გულს დაგელოდოს
და გაზაფხულში შენს სურნელს ვეძებ.
გეძებ და ეს გზა სადმე მიმიყვანს,
დრო შუბლს გადახნავს, ცრუ და ავპირი,
მე ჩემში შენი იმედი მიყვარს
და შენში __ ჩემი სულის ნაპირი.
გაზაფხულს როგორ იხდენენ სხვები
მე კი ზამთართან ერთად დავბერდი...
უშენო სულის თონეში ვცხვები,
კუტი პურივით გამტეხავს ბედი.
თუკი ტკივილი მეც მომირჩება,
თუ მონატრება მეც გადამივლის,
უშენობამდე წუთები რჩება
და ჩემი გული ამ წუთებს ითვლის.
მზემ გაზაფხულის ზარი ჩამოჰკრა,
თუმცა გულცივი მარტით დამსაჯე,
შენ შეგიძლია ათასჯერ მომკლა
და გამაცოცხლო ისევ ათასჯერ.
მინდოდა ჩუმად რაღაც მეკითხა,
ჩუმად მენახე, თვალის ავლებით,
შენ ყველაფერზე ბევრად მეტი ხარ,
მე __ არაფერზე ოდნავ ნაკლები.
დავდივარ, ვეძებ რომ გადავხატო,
მზე როგორ კოცნის დაბერილ კვირტებს,
არ მიმაჩვიო ცხოვრებას მარტო
და შენი მოსვლა არ გამიკვირდეს.

სიცოცხლე მასწავლე *** საშა გველესიანი***

ამებნა გზები და ვინ იცის 
სად წავლენ,
ცა, შენს ფერს იხატავს, 
მყინვარის სარკიდან,
ლექსებად ნათქვამი
სიცოცხლე მასწავლე
და როგორც ხარ-ჯიხვი,
კლდეებზე გამკიდე.
რძისფერი ნისლების
სიმკრთალე გამშვენებს,
და ღელავს ღიმილი,
თვალების სიღრმეში,
შევები ხევ-ხუვებს,
ვერავინ გვაშველებს,
ცრემლებად ჩამყევი
ნაწვალებ სიზმრებში.
მზის სხივის ცვარ-ნამთან
ალერსით დანაბადს,
გნახე და აპრილის
სურვილით აღვიგზნე,
თეთრონით მოვალ და
მოგახვევ შავ ნაბადს,
სანამდე გიჟ ღამეს,
გაუვლის ავი ზნე.
შემხედე, ირმის რძით
გამზარდეს დევებში,
ბალღი, ფეხს ვიდგამდი
ციცაბო აღმართზე,
ტკივილის ჩაჩეხვა
ვისწავლე ხევებში
და სული, შენს გზაზე,
ჯვარივით აღვმართე.
გათავდა. ფართო გზებს,
სიმშვიდეს შევეშვი,
ან შიშს და ან ბოღმას
რაისთვის ვეჭმები,
ძლივს გამოატია
არაგვმა კლდეებში,
სიპებით ნაჩეხი,
დიდრონი ბეჭები.

ყორღანები *** საშა გველესიანი***

ისე თოვს, ცა ფეხად 
ჩამოდის სიზმრებად,
ყოველ ფიფქს, ფერი აქვს, 
ფიქრის და ვედრების,
თეთრი მდუღარება
ნისლებად იღვრება,
არევით დაჰქრიან
თეთრონი მხედრები.
ლაგამაწყვეტილი,
ისე მიაჭენებს
დრო, რომ სულსაც, მგონი
გარეთ ეჩქარება,
ღამე, დილის სხივებს,
ჯვარზე მიაჭედებს,
ციდან, ვარსკვლავები
არეკეს ქარებმა.
თითქოს, სადღაც სხვაგან
უნდა წასულიყო,
ჩემი ზამთრისფერი
და მე ვერ მიმეტებს,
ჩუმი მონატრებით სავსე
წარსულიც ხომ
მორცხვად ეხავსება,
ტაძრის სილუეტებს.
წლებიც იზამთრებენ
თურმე ჩიტის ბუდით,
თურმე, ბედ-იღბალიც
ურმით იარება
და მეც, სიცოცხლე მჭირს,
რწმენის სიჯიუტით,
სიკვდილს რომ აჩნდება
ტანზე იარებად.
სიტყვა ბადებდა და
დრო კი გადიობდა,
ღამემ შეირჩინა
სხივი ნამალევი,
მეგონა ოთახში,
ვიღაც დადიოდა,
თურმე, ბოლთას სცემდა,
გული გამალებით.
შორით გამოსჩანან
დღედაულეველნი,
დროზე აღრენილნი,
ბოღმით მბორგავები,
შავი ყორნების
გამშინაურებელი,
დროჟამგადამქრალი
თეთრი ყორღანები.

ქაღალდის მისტერია ანუ კეისარს, კეისრისა *** საშა გველესიანი***

ქაღალდზე თენდება, ქაღალდზე ღამდება,
ქაღალდებს, ბედ-იღბალს ანდობენ მავანნი,
ქაღალდზე, ხანდახან, ცხვარიც კი ავდება,
ვინ იცის ქაღალდის ავან-ჩავანი.
. . .
წარსულის დღეებმა დამიგეს მახე და
ამდენმა შეკითხვამ დაქანცა გონება,
ნეტავ სულის სასწორს ერთხელ შემახედა,
ვნახო, ცოდვა-მადლი როგორ იწონება.
როდემდე ვუთრიო სიცრუეს ბაწარი,
სულსაც მოაკითხეს საყიდლად ჩარჩებმა,
მთის წვერზე, საძვალეს დაჰყურებს ტაძარი,
პასუხის გაცემის დროც აღარ დარჩება.
თითქოს და წამგვარეს ბატკნების ფარა და
წამართვეს მიწა და წაიღეს ხერთვისი,
ღამდება აშკარად, -- თენდება შარადა,
ვერაფრით შევძელი ამოხსნა მერმისის.
. . .
თევზი რას მიქვია, მომე სათხეველი,
ქუდზე დამიძახეთ, ჯავარდნით და ფარით,
ძარღვებში სისხლია შენთვის სათხეველი,
ლოცვებში დამმარხეთ, სახეზე დაფარნით.
სამშობლო, ქაღალდზეც ეტევა თურმე და
მავანი, რომელიც ხელსაც არ შეისვრის,
არცოდნით, კეისარს უფალში ურევდა...
ღმერთს, ღვთის ეკუთვნის და კეისარს კეისრის.
ვინღა გააშიშვლებს ხალიბურ სატევარს,
სახეს, სადიდგორედ ვინ აიალმურებს,
სული ემსგავსება ძაღლების ნათევარს,
კაცი აღარ დარჩა საწიწამურე.
. . .
ქაღალდზე სიკეთის წერტილის ძებნაში,
სიცოცხლე, ხანდახან ერთ ბეწვზე ჰკიდია,
ქაღალდზე, ხანდახან ლექსებსაც წერენ და
ქაღალდზე, ხანდახან სულებსაც ჰყიდიან.

ანიდან ჰოემდე *** საშა გველესიანი***

ანი – სხივი გაჰკვეთს ბნელის მახეს,
ბანი – ცა იხსნება, იბადები,
განი – განათდება დედის სახე,
დონი – ძუძუს დვრიტას მიადგები.
ენი – უხეშ თითებს შუბლთან იგრძნობ,
ვინი – ვინ არის და მამაშენი,
ზენი – ზემოთ აგიტაცოს ვინძლო,
ჱ - ეი – შენი მოდგმა დაამშვენე.
თანი – დაგედგმება ნათლის სვეტი,
ინი – ზეცას ესმა სათხოვარი,
კანი – მირონს იცხებ ერთით მეტი,
ლასი – გაგიღიმებს მაცხოვარი.
მანი – ზეციერის იყავნ ნება,
ნარი – ანგელოზი იარება,
ჲ - იე – ტაძრად ისევ მიყვანება,
ონი – ჰყონ პირველი ზიარება.
პარი – შეუმჩნევლად იპარება,
ჟანი – ყმაწვილობის მწვანე ფერი,
რაე – ცისარტყელა იფარება,
სანი – არსებულა არაფერიც.
ტარი – სატევარზე ხელის გასმა,
ჳ - ვიე – მიეტევე მტერს და დუშმანს,
უნი – ურჯულომ და ეშმას დასმა,
ფარი – რომ შენს მიწას ხელი უშვას.
ქანი – სიყვარული გეახლება,
ღარი – ბედი იდენს ღვინოსავით,
ყარი – ბიჭი ჩნდება შენს სახელად,
შინი – გოგო, -- წმინდა ნინოსავით.
ჩინი – თვალისჩინი ნელა ქრება,
ცანი – გაეცანი შენს სიბერეს,
ძილი – ბალღის ძილი გენატრება,
წილი – მიწა წილად შეგიფერებს.
ჭარი – ნაჭარმაგევს გამოჩნდება,
ხანი – ხანმა რამე დააპიროს,
ჴ - ხარი – დრო ხარივით გაოჩნდება,
ჯანი – სული ტანში დაჯახირობს.
ჰაე – სხეულს ტოვებ, ლაჟვარდს ერთვი,
ჵ - ჰოე – გულში გიკრავს ისევ ღმერთი.

ხიდი ნისლში *** საშა გველესიანი***

როგორ ვიღლები იცი, ხანდახან,
ღამდება უკვე, დღეც ხომ იღლება,
ცრემლების, აღარ მინდა დანახვა,
გასათენებლად ამოყივლება.
ეს ხიდი, სადღაც ნისლებში მიდის,
სადღაც სახლია, იქით ნაპირზე,
დეკემბრის დილას, ფერი აქვს ბინდის
და მეც შიშით და ბინდით ავივსე.
ამ ნისლში, ალბათ დემონი ცხოვრობს,
ნისლების მიღმა არის სინათლე,
იცი, ტკივილებს როგორ ვემონე
და რა მწარეა ჩემი სიმართლე.
წარსული, შენი თვალებით მიმზერს
და შენს სუნთქვაში, ჩემს სახელს ვეძებ,
მზით განათებულს, ვიგონებ იმ დღეს,
დაბრუნებას რომ ვერასდროს შევძლებ.
ან ვინ აუღო სიცოცხლეს გეში,
ბედი, ხურდასაც ვეღარ იმეტებს,
ბეღურასავით ჩამაკლავს ხელში,
ბავშვობით სავსე ფერად იმედებს.
სიცოცხლე, დათვლის სიმარტივეა,
უკუთვლით, მალე იქნება ერთი,
ხიდს აქეთ, მხოლოდ სიმარტოვეა,
ხიდს იქით, მგონი მარტოა ღმერთი.
ეს ხიდი, ბედის არის სადარი,
ჩუმად მითხარით, ახლა სადა ვარ,
ნისლია ჩემი შიშის მხატვარი,
მაგრამ ამ ხიდზე, მაინც გადავალ.

ლექსების გამყიდველი *** საშა გველესიანი***

იცით, დავდივარ და ლექსებს ვყიდი,
არა რომანებს, არც მოთხრობებს და არც ესსეებს…
მხოლოდ ლექსებს ვყიდი, მხოლოდ ლექსებს.

თქვენ სევდიანი ღიმილი გმოსავთ,
არ გინდათ ლექსი, ღამენათევი?
ყოველ სტრიქონში ჩემი თითო ცრემლი ჩავდე.
თქვენ მოგიხდებათ ასეთი ლექსი…
იყიდეთ, პურზე გამიცვალეთ, ისე გაჩუქებთ...
და სიტყვას გაძლევთ, დავივიწყებ ჩემი რომ იყო.

ან თქვენ, ყანწი რომ გიჭირავთ და
თვალცრემლიანი სამშობლოს აქებთ,…
ლექსს არ იყიდით?
მხურვალე სიტყვებს, სისხლით დავწერე… საკუთარით.
მე? __ მე არაფერი, ერთი ჭიქა დამალევინეთ

თქვენ კი ქალებზე რატომ ჭორაობთ?
კაცი ხომა ხართ?
უმჯობესია იყიდოთ ლექსი.
სიყვარულზეა, ვნებაზე და ნათელ ღამეზე.…
თქვენი იქნება, მე ვივიწყებ გაყიდულ ლექსებს.…

დავდივარ ვბორგავ, შემოდგომის ფოთოლივით
ქარსაყოლილი, -- მიწას რომ ეძებს.…
ღამე მაწვალებს, დავწანწალებ…
და რაღაც დიდი, უდიდესი მრჩება უთქმელი.

ჩემი შემოდგომა *** საშა გველესიანი***

სული მიათრევს, ცოდვებისგან 
გადაღლილ სხეულს,
ვერ ამოვხსენი თუ რა მერგო,
წილად ზეცისგან
და შემოდგომას, ზამთრისპირის
კვართში გახვეულს,
ბოლო ფურცელიც მოსწყდება და
ტანზე შესცივა.
ჩემში გზა გადის, ჩამომაბეს
სულზე კარები,
თვალში ჩავარდნილ ტკივილს, ფიქრი
ვეღარ ივიწყებს,
შეშინებული აჩრდილები
დაატარებენ,
სიცარიელის უღმერთობით
სავსე სიბილწეს.
უცხო თვალებში, მარტოობის
ნაკვალევს ვხედავ,
თითქოს რითმებად მოდიან და
ისევ ქრებიან,
ყვითელ ფოთლებზე, დაკარგული
სულები სხედან
და დაბნეული ბავშვებივით
იცქირებიან.
დავდივარ, მგონი დავიკარგე,
აქ არ მიცნობენ,
გზადაგზა, სიტყვებს დავიმგზავრებ,
რომლებიც ვერ ვთქვი,
გვამის სიმძიმეს, მეგობრების
მხრები იგრძნობენ,
ნამდვილ წონას კი, დადენილი
ცრემლებით – ღმერთი.
ზამთრდება. სანამ შემოდგომის
ანთია კერა,
სანამ ჯერ კიდევ, შუქი ახლავს
პირქუშ ამინდებს...
თუ ბედნიერმა ვერ ვისწავლე
ლექსების წერა,
სადმე, ღიმილის საძებნელად
უნდა წავიდე.

ბებერი ქარი *** საშა გველესიანი***

ქარი ზეცისკენ მიდენის ხეებს,
შორეულ ღრუბლებს ხატავს მერცხლებათ,
ღაწვებალანძულ ქალწულ ნეკერჩხლებს
კაბას გააძრობს, განა შერცხვება.
არც შენ დაგზოგავს, წაგართმევს კალთებს,
სუსტი თითებით დაუწყებ ბრძოლას,
თვალებადქცეულ აწვართულ ალვებს
ყმაწვილებივით შეჰკიდებ ჟრჟოლას.
მითხარი ვინ ხარ, დამიდგეს თვალი,
ვინმემ მითხარით ტყვიადასახლელს…
არ დამიმალავს ძმაკაცი ქარი
და ჭორიკანა ნიავს მაახლებს.
. . .
მიამბობს __ ქარმა როგორ გაგხადა
თვალები აგიმღვრია ანკარა,
ავხორცმა კინაღამ ნამუსი აგხადა
ყვავილებს დამართა თაკარა.
ეს როგორ მაკადრე ქარაშოტო,
ოცნებებს მინიავებ მოძალადევ,
უნდა თმით გითრიო და გაგშოლტო
Bბებერო კუდიანო და მოღალატევ…
. . .
რამდენი სცოდნია
მოსასპობს ლაპარაკი,
რა მიკვირს, -- ნიავია ეს მაღვალაკი…
. . .
ვბერდები ისევ მაჯობა ქარმა,
ისევ ნაჭუჭის კედლებს ვეხლები.
ვერ შევძელ ცაზე ღრუბლების ქარგვა,
აღარც მოდიან ჩემთან მერცხლები.
მინდა შენს კალთებს შლეგივით დავწვდე
და ვიგრძნო შენი თითების თრთოლა,
წითელი ფერი შევრიო ღაწვებს,


საჯიხვეებზე ავტეხო სროლა.
მაგრამ ვაი, რომ მართლა ვბერდები,
წლებმა დამასხეს შუბლზე ღარები,
შენ ახლა ნიავს ეკეკლუცები,
სხვა გზით დაჰქრიან ჩემი ქარები.

ამოდი მზეო! *** საშა გველესიანი***

წუხელი ღამით, ქარიშხალი,
ჩემს ფარდებს ხევდა,
მარტმა დაიდო, უგუნურმა,
ცოდვა ტყემლების,
მკერდში ჩამიყოფს მარტოობა
გაყინულ ხელს და
სულს, მტევანივით გამოსწურავს
წვიმას ცრემლების.
მხოლოდ ზამთრისგან გაქცეული
მწამს გაზაფხული,
ძილად მივარდნილ ხევებს, ხაფად
დავკივლო უნდა,
მეც მოლოდინით, უსაშველოდ
ვარ გათანგული,
მთვარეს შევყმუი, ვარსკვლავების
__ მიბრუნებს ხურდას.
ვიგონებ წარსულს სინანულით,
ვიგონებ ოხით,
სატევარივით ვერ ვატაკე
სიბნელეს სხივი
და აწი, მიწას თუღა ვუჩხვლეტ
სიბერის ჯოხით,
ამოდი მზეო! სიბნელიდან
ჯიუტად ვყივი.

ვდუმვარ *** საშა გველესიანი***

ვდუმვარ. ქედს ვუხრი,
ახლა სიჩუმეს,
სიტყვებმა რომ არ
დაგაზიანოს,
გული ჯიუტად
სათქმელს იჩემებს,
საჩემოდ აღარ
თავაზიანობს.
თავს უშენობას
ნელ-ნელა ვაჩვევ,
და ვეღარ ვითვლი
შენსკენ ნაბიჯებს,
მაგ ღიმილისთვის მე
დუმილს ვარჩევ,
თუნდაც სიცოცხლის
ფასად დამიჯდეს

აჭრილი *** საშა გველესიანი***

ლექსად ვარ აჭრილი,აჯანყდნენ სიტყვები,ცრემლების აკიდო,იბევებს ღამეებს,მზის, სულში გაჩრილისხივებით ვინთქებიდა ღიმილს წავკიდებძოძეულ ბაგეებს.მოწეულ სიბერეს,თეთრონი ცხენი ჰყავს,ძოწისფერს ვახვედრებბედაურს იმედის,გაპობილ ბროწეულსღიმილი შენი ჰგავს,სურვილებს ვამხედრებბედთან თუ მივედი.სჭირდება გამგონი,სიჩუმეს -- სათქმელის,აფეთქდა, ტყემლებისსითეთრით აპრილი,ზამთარი მაგონებსტკივილებს დათმენილს,ცრემლებად, ღიმილად,ლექსად ვარ აჭრილი.

ტყე *** საშა გველესიანი***

მე კი რა მინდა…
მარცვალი ვარ, შენი სამინდე,
მზეო დამინდე. . .
. . .
ხეები ჰგვანან ქარში შეკითხვას,
ქარებმა ეს ტყეც წელში მოხარეს,
ვის ვკითხო, იქნებ სიმართლე ითქვას,
ზეცას თუ მიწას, მტერს თუ მოყვარეს.
ღრუბლებში არ სჩანს მზის ათინათი,
ჩიტბატონებმა შეჰქმნეს ჩოჩქოლი,
მთის წვერს გადაჰკრა ნიავმა თათი,
გადააცალა თეთრი ქოჩორი.
ტყეო ნუ დარდობ, ტყეო ნუ წუხხარ,
მუმლს რომ ახელებს ბებერი ქარი,
ცას ეხიდება ტოტებით მუხა,
როგორც სიჩუმეს მღელვარე ქნარი.
შენი უღელი ქედზე დავიდო,
უშენოდ ერთი დღეც არ მქონია,
ეს გული, მკერდში ღმერთმა ჩამიდო,
გუგულის კვერცხი ხომ არ გგონია.
წარმართი სისხლი შენით დავძარი,
ღიმილი, შენი ჯვარით ვიჩუქე,
მწვერვალზე, დღეებს ითვლის ტაძარი,
სადაც მობეზრდა ყოფნა სიჩუმეს.
ნისლად შემორჩნენ ცრემლები თვალში,
ხეთა ძარღვები, ფითრებმა შესვეს,
ბაზალეთზე ვარ ყელამდე წყალში
და ცეცხლი მიწვავს დაჩეხილ ფესვებს.
ნეტავ გულაღმა დამაგდო ტყეში
და შემოდგომა დინჯი სიყვითლით
ხალიჩად მეგოს, შვლის ნუკრით ხელში,
ჩემთვის დარჩენილ დღეებს მივითვლი.
. . .
მეტი რა მინდა. . .
შენმა დოლაბმა, სამინდედ დამფქვას. . .
და კიდევ რა ვთქვა,
ამ ტყეში ერთხელ გაიამინდებს,
მზეო დამინდე. . .

2012

იგულისხმე ბალღო...*** საშა გველესიანი***

ჩემი სიზმარი, ვგრძნობ და ვიცი, ახდება აწი,
გათენდება და ჩემი შვილი გახდება კაცი.

* * *
ორაგულივით მივაპობდი მდინარეს აღმა,
ვერ დავაბრუნე ეს სოფელი რაკი-ღა წაღმა.
სათავისაკენ, წმინდა წყლის რომ გცოდნოდა გემო,
ჩემი სიცოცხლის ნატეხო და სისხლ-ხორცო ჩემო.
ჩაგიდგი გული, სამშობლოსთვის რომ გასკდეს მხოლოდ,
მოგეცი სისხლი, ჩვენი ყოფის თავი და ბოლო.
ამ სისხლს მიენდე, დაუჯერე, დაუგდე ყური,
მისგან ისწავლე ცა და მიწა, ღვინო და პური.
სამშობლოს ძარღვი სადაც ფეთქავს, მარცხენა გედოს,
ხმლიან მარჯვენით მოუარე დვრიტას და დედოს.
იცოდე, კაცი მაშინა ხარ, (დროც აღარ იცდის)
შენსაზე მეტად, სხვის სატკივარს როცა განიცდი.
თუ ამბობ რამეს, ისე თქვი, რომ სიტყვა დაბეჭდე,
სიტყვა კი არა, ჯიშად მოგდევს, რკინაც დაღეჭე.
მავანთ, ცხოვრება, საბედოზე ცხვარივით აბამს,
მართალი თუ ხარ, ბედისწერას ამოსდებ ლაგამს.
რჩეული უნდა იყო, არა მარტო საჩინო
და რაღაც უფრო, უფრო მეტიც არის საჭირო.
მე რომ მაჯობოს, ეს არ ჰყოფნის ახლა სამშობლოს,
მამას კი არა, საკუთარ თავს უნდა აჯობოს.
* * *
ყივილით ბრუნავ ძარღვში, როგორც ბედის ბორბალი,
ჯვარცმულო სისხლო, ღვთის სიტყვა, ხარ ჩემში მბორგალი.

დროა *** საშა გველესიანი***

ხანდახან შლეგივით ვბრაზობ,
ხანდახან ბრიყვულად მიყვარს,
არეულ-დარეულ საზომს
გული, სულ სხვა გზაზე მიჰყავს.
დროა თავისუფლად სუნთქვის,
მინდა ღვინობისთვის თვეში,
სადმე დავეკარგო სურვილს,
მაწვიმდეს ბადაგის თქეში.
ცამდე ნაბიჯ-ნაბიჯ ავალ,
წვეთებს წამოვყვები წვიმის,
ვეძებ უშენობის წამალს,
ვეძებ დავიწყებულ ღიმილს.
მარანში სახლობას ვმართავ,
სანთლებად ავანთებ ფიქრებს,
ხომ ხედავ, აღარ ვარ ამ თავს,
გული მოიბრუნო იქნებ.
მინდა ყველაფერი გავდეს,
ბავშვურად ვარდისფერ სიზმარს,
თეთრი ნისლივით რომ დამდევს...
და მე... ამ სიზმრების ხიზანს.

ზესტაფონი
2012

დავითი ანუ არყოფნას _ ვაშინერს! *** საშა გველესიანი***

ჩიტის ფრთასავით იდუმალი და აწყობილი,

წუთისოფელი რას დაუშვებს, ან რას აკრძალავს,ბედისწერაა სამყაროზე გადამხობილი,იგი ჯერ მოკლავს, და პატივით მერე დაკრძალავს.. . . აქ ქარიშხლები ცხოვრობდნენ,თორზე სხლტებოდნენ ისრები,სიკვდილ-სიცოცხლე მოყვრობდნენ,ძმადნაფიცური ღირსებით.. . . ამ ყანწში, ვიცი პაპაჩემის სული ბობოქრობს,მაგრამ არ დავლევ, ვერ ავყვები ახლა ცდუნებას,სული გაძვირდა, იძლევიან ოცდაათ ოქროს,ვაშინერს! _ მხოლოდ საქართველო მესულდგმულება.მტერია ისე შინაური და უსახური, (მიწაზე ვდგავარ, ფეხს არ ვიცვლი ცოცხალი თავით)ასეთ მტერს, მგონი სხვა მტერიც კი არ იმსახურებს,სად ხარ მეფეო, ზარი რეკავს, სადა ხარ დავით!. . . გავარვარებულ ხელის გულებს მიწაზე ვუსვამ,იქნება სადმე, შენი ჩრდილის ნაგლეჯი დარჩა,დამარქვეს ლოთი, ვიყო ლოთი, შენთვის ვსვამ თუ ვსვამ,სისხლი დუღს, და გულს საზვარაკე კრავივით ხარშავს.ხმაურობს ფიქრი, სიჩუმე კი კვნესის ხმამაღლა,და ეს წვეთებიც არ გეგონოს დილის ნამცვრევი,დაუღლელ გულსაც შეძლებია თურმე გადაღლა,ეს მე ვარ, ველად გაფანტული ჩემი ნამსხვრევი.სად ხარ მეფეო, იქნებ კვალი მანიშნო გზაზე,გელათს ჭრიალებს, განჯის კარი, დანატოვარი,ყუით გადამკარ ხმალი, იქნებ მოვიდე აზრზე,მთვარე ღამეში დააბიჯებს როგორც მსტოვარი.ჩემი ყოველი ნაწილი და ნამცეცი გიხმობს,მოდი მეფეო, ახლა უნდა თავთუხს გალეწვა,სანამდე ღვარძლი იბევრებს და ძარღვებს გაგვიხმობს,მეფევ, ბატონო, მომეშველე, ფესვი დამეწვა.რამდენჯერ უნდა მოგინატრო, სიმწრით და ცრემლით, ჩემი ძახილი, მგლის ყმუილში ალბათ გერევა,ქვა კი ვარ, მაგრამ გავტეხილვარ, ხანდახან გრდემლით,დაგაგვიანდა . . . და ერთი დრო ქვასაც ერევა.. . . დედა შვილს თუ შობს, ამ მიწისთვის ზვარაკად შობდეს,და ხმლის ქნევაში გაიზარდოს სიყრმიდან ბავში,ჯერ არ მომხდარა, აქ, ბრძოლაში, ვინმე რომ მოკვდეს, უბრალოდ ვრჩებით, ქართველები, უკვდავებაში.ჩამოღადვრიათ ბინდისფერი მკერდი ჭიუხებს,თითქოს და ვეფხმა, კამეჩის ქედს ბრჭყალი ჩამოჰკრა,მე ვიცი, ერთ დღეს მოვა მეფე და დაიქუხებს, დამებედება უკვდავება, ან კი რა მომკლავს,გამწარდა ლუკმა, დავცოტავდით, ვინც ქართულს ვიტყვით,მარტო ვერ შევძლებ, დედაბოძად ჭერს რომ შევუდგე,სანთელი უნდა დავიკავო და კითხვა-კითხვით,ადამიანის, თან ქართველის, ძებნას შევუდგე.წყალი კი არ ვარ, შევირიო ჭუჭყი და ლაფი,სისხლი ვარ, წმინდა, ქართული და წუმპე მაშინებს,მოდი მეფეო, რომ არ გავხდე სხვისი ალაფი,სიცოცხლე მინდა! _ არ ყოფნას კი, მარად _ ვაშინერს!. . . აბჯარ ასხმულნი მივდივართ,დედაღვთისმშობლის მხარეს,ნახევარ ცაზე ჰკიდია,განცვიფრებული მთვარე.
თბილისი 2012

აუქციონი *** საშა გველესიანი***

შემომრჩა მიწა, ოდენი ნაბდის,
ჩემს თვალში ბეწვი, სხვაში – ქაცვია,რა ვქნა, სიმართლე შიშველი დადის,ტყუილს ძვირფასი ქურქი აცვია.. . .ჩამბერა სული, მახსოვს ინათა,ღმერთმა მტრედივით დამსვა ტაძარზე,თავისთან ახლოს მომცა ბინა დავარ ცის და მიწის გზაგასაყარზე.უხსოვარიდან ვიცნობ ლაჟვარდებს,სადაც არწივი ქართან ყირაობს,სული ზეცაში შლიდა ლაღ ვარდებს,ჩემში რაღაცას ახსოვს ირაო.და მაინც მიწა არის მთავარი,შიში სხეულში კედლებს აწყდება,ჯვარია მაღლა, თავშესაფარი,სადაც ეშმაკი სულს ვერ ასწვდება.სხეული იქნებ მოკვდეს, დაეცეს,ხმად დავრჩე მარტო, აქ სამყოფელი,ჩემს საავბედოდ თვალებს აცეცებს,გაუტანელი და ცრუ სოფელი.ერთ ზღვასაც შეიქმს, (ბედია ავი...)ცრემლი და სისხლი, რაც დამედინა,ასიათასჯერ მომკვეთა თავი,გველის ნაშობმა ჯალალედინმა..ზეცა დაღალა სოფლის ლაციცმა,ვარ უამური ამბის მომყოლი,აღარც თამარი და არც კაცის ხმა,მოსკდა ზღვასავით თათარ-მონღოლი.რვაჯერ გადამკრა თემურმა ხმალიდა ამოსუნთქვაც არ დამაცალა,მომიკლა ვაზი, სულის წამალი,ძლივს გაღიმებულს, ცრემლი მასწავლა.ბაზალეთის მზე სიკვდილს იმკიდა,გული გასკდება, ამდენს ვერ უძლებს,მე ამოვხევდი ბედის წიგნიდან,სირცხვილით სავსე სისხლიან ფურცლებს.საბედისწეროდ არეულიაცასთან, ვალის და სესხის დავთრები,ჩემს ნატერფალზე ეშმას უვლიადა სანამ ჩემი სისხლით დათვრება.მოდი უფალო, (შენ მომზილე და...)ვიდრე წილად ხვდა სული მაცილებს,გამომიყვანე თევზი, ჯილედან,ქვეყანას შენვე დაუნაწილე.. . .აჰა, საქართველოს სული და სხეული,(ხვალ ვინმემ, იქნებ ჭიქაც წაუქციოს,)სული მთელია და მიწა დახეული,ვაცხადებ უცხო და უფასო აუქციონს.თვალები საჩუქრად ყველაზე ვერაგ მტერს,სისხლით რომ ვერ ძღება და ბილწად თავხედობს,იქნებ იგრძნოს რამე და მიხვდეს ყველაფერს,ჩემი თვალებით რომ ამ მიწას დახედოს.დაჭერით ეს გული და დაუნაწილეთ,ვინც არც კი იცის თუ რაა სამშობლო,ასწავლეთ სითბო და სიცივეს აცილეთრომ არ გაიწიროს არასდროს საობლოდ.მკლავები, _ ვინც არ იცის გემო ჩახუტების,იმათ აჩუქეთ და მთებიც გაიხმობენ,დედებს დაასწავლეთ, _ ვეფხვებს ჩაუხტება,და ვეფხვის დედებთან, ჭირსაც გაიყოფენ.სული დედამიწას კვართად გადააცვით,მიწა განსპეტაკდეს რწმენის აღმართებად,ჩაუსხით ბარძიმში და ბადაგივით ასვით,ქართული სული,_ ყოფნის გამართლება.. . .შენს დაბრუნებას ბავშვივით ველი,მარტო ვართ მგონი, ღმერთო მე და შენ,როგორც სასმისი დაულეველი,ჩუმად ვინახავ სულში ზედაშეს.
2012

მოვედი ***ლინონი***

გიტარას მოცვეთია სიმები .. 

ლადებს ამჩნევია ნატანჯი ღამეები .. 

ზღვარს გადასულა ფიქრი .. 

გაურკვევლობიდან  უბრალო გადარჩენით ..  

ზარს მოცვეთია ღილაკი ..

როგორც ჩანს გულის კართან ბევრი ურეკიათ .. 

შემდეგ ხანგრძლივი დუმილი ..

ბუხართან ჭრელი პლედი ..

ირწევა წინ და უკან .. 

ოთახში იღება კარები ..

და ფარდა ღია სარკმელს ეკვრის მონატრებით .. 

სიმშვიდე მიზეზს ეძებს უკუნეთ ღამეში .. 

რომ დარჩეს, გადარჩეს და მოყვეს მონოლოგი .. 

მთვარემ აიწყვიტა სხივებზე ვნებები  .. 

ვარსკვლავებს შიკრიკებად  უგზავნის ალიონს ..  

ღამე სურვილების ალერსის მორევში .. 

ალებად შემოსილი განცდებად  დაიყო .. 

სიტყვებით ბევრ რამეს ვერ გეტყვი ..

წარმოსახვები მომავალს აგროვებს ..

ერთობა ლამაზი ფიქრები ..

სიმთვრალე-სიფხიზლესთან ზის და ნარდს აგორებს .. 

თვალებში სულამდე გიცქერი .. 

ცისარტელებით მზე როგორ თამაშობს ..

გახსოვს ბავშვობაში გითხარი .. 

მიყვარხარ ძალიან, გაკოცებ რა იყო ..

განვლილი არასოდეს მეორდება .. 

ვერავინ ვერ აგყვება ისე როგორც მხიბლავ ..

გადავდე ყველაფერის გაელვება .. 

შენამდე მოვალ და გეტყვი რომ მინდიხარ ..