მე შენში ისე გამოვიკეტე,
კარს ვერ შემოხსნი შენი ხელებით;
სხვაგან მეძებე...
მე კი აქ ვზივარ
და განგებ გარეთ არ ვიხედები.
აგირევ გზა-კვალს და, რა თქმა უნდა,
უგზოო გზებზე ფეხით გატარებ,
მერე დაჯექი და უჩემობის
დრო-საათები ცაზე დათვალე!
შენ ხარ ღრუბელი,
რომელიც ახლა
თავზე მადგას და ისევ წვიმდება...
რა უნდა გითხრა? ამდენი წვიმით
ეს სული მართლა შემიცივდება.
ცვალებადია შენი ამინდი
და მოყვავილე შენი სევდები...
ცას ავყურებ და მინდა ვიცოდე _
ცივ წყალს მასხამ თუ... უკვე მზევდები?
27 ივნისი, 2010. თბილისი.
No comments:
Post a Comment