ზურგშექცეული იდექი ჩემგან _
და მზერა შენი _
საკუთარ თავში გადამალული,
სულ... სულ... ამაოდ ცდილობდა, რომ
არ შევემჩნიე...
განა მზის სხივებს შეაკავებს
ღრუბლის ნაფლეთი,
ან სავსე მთვარე
ძაღლის ყეფვას დაემალება?
რატომ გარბიხარ,
ბედნიერება როცა ახლოა?
რა... რა... გაშინებს...
იქნებ ის, რომ სიყვარულმა
გითხრა: აღარ ხარ!
შენი ადგილი მან დაიკავა
და ეგ არის, რომ
მბრძანებელი
ვერ აიტანე...
ზურგშექცეული ვიდექი შენგან,
როცა თვალები კისრისმტვრევით
შენკენ მორბოდნენ...
No comments:
Post a Comment