იმდენი გეძახე...
ვარსკვლავები დაცვივდნენ ციდან...
ქვები ამეტყველდნენ და
სიტყვები გამეპარნენ ფურცლებიდან...
ვერ გაგაგონე...
ისევ შევრჩი ოთახს_ცარიელს,
უშენოს,
თუმცა სავსეს საგნებით და
ახალი პეიზაჟებით...
შენი ნათითურები წამოვკრიფე
გადაშლილი წიგნებიდან,
შენი ნაბიჯები ავალაგე
იატაკიდან...
შენი ნახშირორჟანგი
მოვაგროვე ჩემს ფილტვებში,
შენი მზერა ჩამოვხსენი
კედლებს და სარკმელს,
საიდანაც ვეღარაფერს ვხედავ...
შენი თითების ანაბეჭდები
მოვპარე კლავიატურას...
მოგაგროვე...
და მერე მათთან ერთად
გამხმარი ყვავილივით ჩავეკარი
ჰერბარიუმში _
ოთახში,
რომელსაც უ-შენ-ო შენ-ობა ჰქვია.
No comments:
Post a Comment