”არის ქალი, რომელსაც სწამს, რაც ბრწყინავს ოქროა
და ყიდულობს ის კიბეს ცაში...
და როცა ეძლევა იცის, ყველა მაღაზიაც რომ დაიკეტოს,
მარტო ცარიელი სიტყვითაც მიიღებს მას,რაც სწადია
ო... კიბე-ცაში...
იქ კედელზე არის ნიშანი, მაგრამ სურს ზუსტად იცოდეს,
რადგან სიტყვები ხომ ხან ორმაგი დატვირთვით წარმოითქმება.
ნაკადულთან ხეზე გალობს ჩიტი
და ჩვენი ყველა სიტყვა შემაცდენელია ხანდახან...
ო... მე ის სასწაულს მაჯერებს.
მწამს სასწაული. სასწაულის ნამდვილად მჯერა...
შენ შეგიძლია ქარს ყური მიუგდო
მაგრამ იცი?
რომ ქარის ზუზუნზე დევს შენი კიბე.
და ვერ იყიდი.
არ შეგიძლი მისი აღება.
უნდა იარო პირდაპირ და ვიწრო ბილიკებით
კიბე - ცისკენ. კიბე -ცისკენ. კიბე-ცისკენ
და ასე შორეთისაკენ...
და ჩვენს სულებზე გრძელი ჩვენი აჩრდილებია
რაც ბრწყინავს არ არის ყველაფერი ოქრო.
ვერ მოიტყუებ ყოველთვის თავს
უნდა გაისარჯო რომ მოხვდე ცაში
ბოლოს სიმართლე ჩვენთან მაინც მოვა
და დიახ, ის ყიდულობს კიბეს ცაში...”
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment