ნუღარ მიყურებ იმ სარკმლის მიღმა,
სულს რომ მიმღვრევენ ხსოვნის გედები:
ღამემ უკუნიც ამომიგმანა,
უორეულოდ დავეხეტები.
ზმანებაც არ ჩანს, შენც იგვიანებ!
ამინდიც გატყდა დანამდურევი,
თრობად მიიქცა ტრფობის მაგია
ძუძუნაწური ნანდაურებით.
ეგებ ცივ სივრცეს მთვარე წამოსცდეს,
უროიალო ქოროს _ ფუგები!
კვლავ მიგზავნიდე წარღვნებად კოცნებს
ვნების კოცონში დაფუფქულების.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment