ასე მინდობილი ბზის ტოტს,
ავდარს უდარდელს და ამ ქარს,
სულ არ ედარდებით ჩიტო...
ხევში გადაღვრილა ნისლი,
თითქოს რძე აჭროდეს ამინდს,
როდის დავესწრებით ისევ,
ვარდთა მათრობელა ნადიმს.
დაქრის ზამთრის ქარი მწყრალი,
ავი ლოლუების ეშვით,
შენთვის მოწყლების წყალი,
მომაქვს გაზაფხულის პეშვით.
ცოტაც მოითმინე , ცოტაც,
უფლის შეწევნით და ნებსით.
უკვე თავთავდება ბეღუ,
შენი ასაკენკი ლექსი...
No comments:
Post a Comment