Friday, August 30, 2013

მპარავენ დღეებს *** საშა გველესიანი***

ვიღაცა, დღეებს მპარავს უჩუმრად
და მგონი ჩემი ცხოვრებით ცხოვრობს,
ვხვდები მშვიდად და ვიტან უჩხუბრად
სადღაც ზურგსუკან ამოთხრილ ორმოს.
წაიღოს, მაგრამ მინდა იცოდეს,
ყოველ დღეს თითო სიკვდილი ახლავს,
გული რომ ერთხელ არ შეგიცოდებს
და გუთანივით უცებ გადაგხნავს.
დღეები სავსე მწარე სიტყვებით
და აუხდენელ სურვილთა წყება...
მზის ამოსვლის დროს როგორ იწყები,
მზის ჩასვლისას რომ სიცოცხლე წყდება.
მოპარულ წუთებს გაჰყვება ხსოვნა
და მარტოობის გაბმული კვნესა,
რამდენჯერ ფუჭად მისვლა და თხოვნა
ბედთან, პირი რომ ამოიკემსა.
თუ შეძლებ მარტო ყოფნისას ღიღინს,
მიუწვდომელი გიყვარდეს ქალი,
მტირალი მტირალს ჩუქნიდე ღიმილს
და წაშლილ გზაზე იპოვო კვალი.
არ გაგიკვირდეს როცა დარდი ხარ,
როგორც სიჩუმით სავსე სამარე,
ჩამოძონძილი რატომ დადიხარ
და უიღბლობას მხრებით ატარებ.
დაღლილმა მაინც გამოსხლა ვაზი,
არ გასვენებდეს გული სამიწე,
სიკვდილს რომ შეხვდე ამო თავაზით
და ხეტიალიც საით დაიწყე.
ღამეს სარკმელთან უხმოდ ათევდა
ჩემი ბედის და რწმენის კარედი
და სიყვარულის ულმობელ სევდას,
თვალნაცემივით შენც რომ დანებდი.
არ გაიკვირვო რატომ, რა მოგდის,
შენ უნდა ზიდო ტვირთი იმხელა...
ნუ მკითხავ უცებ რისთვის დაღონდი
და შიშმა უცებ რატომ გიყელა.
მიტოვებული ბავშვობის ცრემლი,
წყალგადასხმული, ჩამქრალი კერა,
გული __ მდუღარე დღეების გრდემლი,
ზედ ყველა თავის ტკივილს რომ კვერავს.
ვინც კი გაუძლებს ამგვარს და ამდენს
და მაინც მიაქვს, კარგი უქნია...
ყოველ წუთს, მწარე ცრემლებად ნადენს,
წაიღოს, ვუთმობ და მიჩუქნია.

1 comment: