Friday, August 30, 2013

შეშლილი მთვარე ***საშა გველესიანი ***

მშიერი დღე და ალქაჯივით 
უკმეხი ქარი,
ოთახში ისევ უშენოდ და 
უღმერთოდ ცივა,
ვეჩვევი წუთებს და აღარსად
აღარ ვიჩქარი
ეზოში, ხიდან, დახოცილი
ფოთლები ცვივა.
გათოშილ დღეთა მარტოობის
ვნებით ვიგზნები,
ყოფნა-არყოფნის არჩევანი
ახლა დიდია...
იკარგებიან შეუცნობელ
სივრცეში გზები
რომლებიც არსად,
უკვე არსად აღარ მიდიან.
ტანზე სირცხვილის ტალავარი
ნისლებად მეცვა,
ჩამონაწური ცრემლები და
სევდა ქარაფის,
არ შემიძლია, რაც კი ვიცი,
არაფრის შეცვლა
და სიმშვიდისთვის ვერ ვისწავლე
ცოდნა არაფრის.
რამდენი სიტყვა, გაუთქმელად
ყელში გაჩრილი
მახრჩობს და უტყვი ბინადარი
ოთხივე კუთხის,
ოთახში დადის დაბნეული
შიშის აჩრდილი,
საკუთარ თავს რომ მიგდებული
ბავშვივით უფრთხის.
როგორც წვიმისას, ზუსტად ისე,
წუხელ რომ წვიმდა,
მიუსაფარი შეეხიზნა
ღამით ნიბლია,
ერთხელ მიხვდები,
სიკვდილამდე შენთან მომინდა
და უშენობა
სიკვდილივით არ შემიძლია.
აპრილისდარად უძირო და
სხვაფერი როა
სიზმარი, სადაც პარისივით
გეამბორები...
მაგ თვალებისთვის ინგრეოდა
ბებერი ტროა
შეუვალობის ანტიური
მეტაფორებით.
ნიავის ფრთები,
ტირიფებზე უფრო მოქნილი
და ღამეული რეფრენებით,
შენში ვითვალე...
ოტელოსავით ეჭვებისგან
უგონოდქმნილი,
ჩინარის წვერზე წამოეგო
შეშლილი მთვარე.

No comments:

Post a Comment