ჩემს ფარდებს ხევდა,
მარტმა დაიდო, უგუნურმა,
ცოდვა ტყემლების,
მკერდში ჩამიყოფს მარტოობა
გაყინულ ხელს და
სულს, მტევანივით გამოსწურავს
წვიმას ცრემლების.
მხოლოდ ზამთრისგან გაქცეული
მწამს გაზაფხული,
ძილად მივარდნილ ხევებს, ხაფად
დავკივლო უნდა,
მეც მოლოდინით, უსაშველოდ
ვარ გათანგული,
მთვარეს შევყმუი, ვარსკვლავების
__ მიბრუნებს ხურდას.
ვიგონებ წარსულს სინანულით,
ვიგონებ ოხით,
სატევარივით ვერ ვატაკე
სიბნელეს სხივი
და აწი, მიწას თუღა ვუჩხვლეტ
სიბერის ჯოხით,
ამოდი მზეო! სიბნელიდან
ჯიუტად ვყივი.
No comments:
Post a Comment