რაც არასდროს არავის უთქვამს...
უბრალო კიბეს,
მეგობართან რომელიც ადის,
ზამთრის ყინვაში,
გაზაფხულის დავეძებ სუნთქვას,
სიტყვის მოსმენას
უფრო ვარჩევ, ვიდრე შარადის.
ზურგს, გამარჯობას
არასოდეს არ ვეუბნები,
თოხის ტარებზე
ჩამომჯდარი საღამო მიყვარს...
მენატრებიან
მომღიმარი ძველი უბნები...
ფიქრებს ბავშვობა
ხელს ჩაჰკიდებს და სადღაც მიჰყავს.
მზეს ვეძებ...
გუთნიდედებთან რომ გაიოფლება,
მთვარეს, - ღელეში,
გამომტყვრალი როგორ ჩაწვება
და კვამლს, - ზამთრისას
რომ იციან მთაში სოფლებმა
ფიფქებს, - წვეთებად
რომ აქციეს ბავშვის ღაწვებმა.
რა ვქნა, წარსულმა
მოგონებებს არ მიმაკარა...
გოგონას ვეძებ,
თეთრი კაბით და გულსაბნევით...
გაუცხოებულ
ორღობეში ვხედავ პატარას,
შენი თვალებით,
შენი ფერით, შენი დაბნევით.
აბრიალდება
ეზოებში ისევ ძახველი...
შემრცხვება... გახსოვს,
სახეზე რომ ალმური ვიცი...
ცაცხვი, დანით რომ
ამოვჭერი შენი სახელი –
გაზრდილა...
ცისკენ წაუღია ბავშვური ფიცი.
ახლა კი გული,
ხურჯინივით მინდა დავცალო,
კართან ჯიუტად
ჩამომჯდარი წლების კალათში...
და წუთისოფელს
არაფერი არ დავაცალო...
თორემ სჩვევია,
ასე მწარედ, გულთან თამაში.
No comments:
Post a Comment