მთელი სამყარო კი ექოსავით მიმეორებს:
მე ვარ... მე ვარ... მე ვარ...
ვისაც შენ ელაპარაკები...
მე შენ დაგეძებ...
მზე კი მეუბნება:
ეს მე მეძებ... მე მეძებ... მე მეძებ...
აბა, იპოვე, ჩემი მეცხრე სხივი
სად დაიმალა...?
ჩემ წინ ყვავილი გაიშალა
და დავინახე:
იმ ყვავილში სხივი როგორ შეიპარა...
დავინახე, მაგრამ არ ვიცი,
როგორ ვიპოვნო...
მე შენს ნაფეხურებს მოვყვები...
წინ კი იმდენი ნაფეხურია...
აღარ ვიცი, საით წავიდე...
საით წავიდნენ ჩემი ზომა ნაფეხურები?
მგონი სულაც ცალ-ცალს ვაბიჯებ...
მე შენ გეძახი...
ქარიშხლები გამცემენ პასუხს...
ალბათ დამეწყო
სიყვარულის ღვთაებრივი პარანოია...
და ეს ფოთოლიც, ალვის ხეზე,
შენ მიგამგვანე...
მელაპარაკე... _ გეუბნები!
უცებ სამყარო _ ხილული და უხილავი _
შენ მაგივრად მიწყებს საუბარს...
შენ კი... შენ... სად ხარ...
კაცი თუ ღმერთი?
ეს ყველაფერი შენი ასლია...
მე შენს თვალებშიც შენ დაგეძებ...
ნამდვილი ”შენ” უნდა გიპოვნო...
და დაგაბრუნო...
და გეტყვი მერე:
აღარ გნახო, შინიდან რომ ისე გახვიდე,
არ დამიბარო...
No comments:
Post a Comment