ყვავილით მორთული ფიქრები. *ვასო შონია*

გამოიფანტნენ ღრუბლიდან...

გამოფანტელდნენ მდუღარე ფიფქები,

ფიქრებს გადმოღვრილს გულიდან, სულიდან,

დახვდნენ მთრთოლვარე, ბეღურა ფიქრები...

სიტყვები...

სიტყვები მისტიკა, სიტყვები ნისლები,

სიტყვები უტყვი და უთქმელი სიტყვები

სულზე ალესილი ისრებით

მჩხვლეტენ, მსერავენ...

გულს მისერავენ, მერე კერავენ...

ასე ვერ მომკლავს და ვერ მაცოცხლებს

აწი ვეღარსად, ვერასდროს, ვერავინ;

სახე ნაწერი კეთილი ნების,

მსხვერპლად ვიცანი ღვთიური ბნედის,

ღირსად და სწორად ზღაპრული ალის,

ღირსად და სწორად შარავანდედის...

ნათების სანთლის!..

ღირსად ტახტის და ღირსად კვართის,

სიტყვის ნათელის და სიტყვის მართლის!..

ფარფატებს...

ფარფატებს, კრთის და შფოთავს,

სინათლით სავსე წყვდიადში ბორგავს,

თავის არსებით ჩემ  ფიქრებს ავსებს...

მოსავს...

თავისი ლოცვით,  ჩემ  ლოცვას ლოცავს.