*** მარიამ კოზმანიშვილი

***
როცა მთვარე, ირიბი,

ნისლის ზეფირს გაჰყვება,

მზე ტირიფის მტირალ ტანს

როცა ცხელ შუბლს მიადებს,

მდინარისპირს, ყანჩებთან

და შრიალა არყებთან,

ქვებზე, როგორც კეცებზე,

დავდებ ხსოვნის ხმიადებს.

მერე, შებინდებულზე,

შუქ-ჩრდილების თამაშში,

დღეს რომ ააბულულებს

ღამის ბნელი ფიწალი,

ჩავემხობი მწუხარედ

ყაყაჩოთა ყანაში

და ბეჯითი ბავშვივით,

უშენობას ვისწავლი.

/მ.კ./