” თ ა რ ი ღ ე ბ ი ” ♥ ♥ თამო ჯაფარიძე ♥ ♥

მიწა  არ  გვეყო,  არც  დედამიწა-

ცაში  ავედით...

ქარის  კარავში  შევრეკეთ   მგლები - რუხი  ღრუბლები...

და  ეს  იყო  ისე  ადვილი...

გაშალე  ზეცა,

რომ   ჩვენს   სიყვარულს  დაეჭირა   მეტი  ადგილი.

მზეთა  თაღებზე   დავათარიღეთ

დღე  და  წამები...

დ  იმ  წამებსაც  ერქვა  სახელი...

და  ჰქონდა  გემო  მზეთა  მტევნების.

ისე  მავსებდი,

თითქოს  არასდროს  დავმთავრდებოდი.

თოვდა - იწვოდი,

ქუხდა - მღეროდი,

წვიმდა - ფხიზლობდი,

რომ  წვიმის  ტივებს  არ  გავყოლოდი,

ვიდრე  შენ  თვითონ  გაედევნე  ქარის  ხომალდებს.

და  დამარქვი  პენელოპეს  უცხო  სახელი...

მერე  ხატავდნენ  გაზაფხულები

უშბას  და  შხელდას...

ვწურავდი  მიწას,

ენგურს  ვაშრობდი,

რომ  გამომეხსნა  ტყვეობიდან

ყველა  ბილიკი,

გზაჯვარედინი-

საჩემო გზისთვის

და ... შემხებოდი-

სიცოცხლისათვის!

და შენი ხმა,

ერთადერთი, როგორც  სამშობლო

ზვავის გუგუნად-

 ჩამრჩენოდა მთებში ჩაკეტილს. . .

გადაშრა  ზეცა,

გადაჯეგეს   მგლებმა  კარავი,

და  აღარავის  სჭირდება  ზეცა  თავისუფალი.

ვეხები  ნაცნობ,  წარმავალ  ჰაერს...

ღრუბლების  ყმუილს,

მართალს  და  ტყუილს,

სხვა  თარიღების  ვისრუტავ  თრიაქს...

მიაქვს  საათის  ისრების  წრიალს  ის  მელოდია.

აღარ  გგავს  ჩვენი  უშბა  და  შხელდა,

დაკარგა  ბგერა  დაბრუნების

მეხმა  და  ელდამ...

ახლა  ვღამდები,

ერღვევა  მურყვამს  ღამის  გამები

და  ქარის  იქით  ვწეწავ   თარიღებს.

წაიღებს  ესე  ზღაპარამბავს

დრო  ბასრი  ხელით.

თოვს...

მყარად  ვდგავარ  დედამიწაზე,

ფესვგამდგარი  და   გატოტვილი  ვარ...

თოვს...

თარიღები   ნაფოტებად   მცვივა  მხრებიდან...

თოვს...