მასკარადი - ნიკოლაი გუმილიოვი **თარგმნა-გუჯა ბიძიამ**

დარბაზებს ცარიელს,დერეფნებს კარდახშულს,

გადამჭკნარ ყვავილთა ვერ იცავს სურნელი,

დღეს ნიღაბმოსილთა მეჯლისზე აქ მოსულს,

ბევრი მყავს გიჟური  გართობის მსურველი.                                                      

დრაკონი მთვარესთან ხელკავით,ირწევა

ფაიფურს შიში აქვს თვალების გახელის,

ჩირაღდნის ნათელში სიმები ირღვევა,

გაურკვეველი   ძახილით - სახელის

მუსიკა მიწვევს და მეც მის რიტმს მივყვები,

ვცეკვავ და ვირწევი  სოდომის მეძავთან,

სევდად თუ ღიმილად მექცევა სიტყვები 

ცეკვისას, ამ უცნობ, თან ნაცნობ  ნიღაბთან

აეძრო სახიდან ნიღაბი- მოვთხოვე -

ნუთუ  მან ვერ იცნო  ძმა სისხლისმიერი..

არ იმჩნევს ..ჰგონია  წარსულში  დავტოვე

ზღაპარს რომ ყვებოდა ამავე იერით

ვერ ხვდება ,სხვითვის რომ ნიღაბი დარჩება

ნამდვილი სახის კი  ვარ მხოლოდ მე ,- მდომი

არ სჯერა  ნიღბებთან  რომ ვერ გადარჩება

მე ვიცნობ, მე ვიხსნი დედოფალს  სოდომის.. 

ნიღბის ქვეშ  სიცილი  ბავშვივით იქცევა

მის  მზერას არა აქვს  სურვილი გამხელის..

დრაკონი მთვარესთან ექსტაზში ირწევა

ფაიფურს  შიში  აქვს  თვალების გახელის. 

და უცებ , იქ სადაც ლოდინიც  იღლება

და სახეც იშლება ფიქრისგან წვალებით,

მეწყვილე ხელიდან  გველივით მისხლტება -

სულმწარედ  მსერავენ   უნიღბო თვალები

გამსჭვალა და ჟრჟოლა ტკბილცოდვის მომგვარა -

ისევ ის სხივია ..ვიცნობდი,მიცნობდა

მთაფლავმა ჩურჩულმა აღდგომა მახარა

აღდგომა -ტკივილით  შვება რომ მინდოდა

მე ვიცი ,რომ ტყვე ვარ  ესეთი  წამების,

არასდროს დავარღვევ  მე  აღთქმას მიცემულს, 

დედოფლის ტყვე ვარ მე, მე ტყვე ვარ  თვალების ,

დავუთმობ სხეულს და დავუთმობ  ცოდვილ  სულს...