მიწა კიარა,ტრიალებს ზეცა!
სამყაროს გული ფეთქვას ჩემს გულში
და ჩემს გარშემო ირევიან ჭიანჭველებად რუხი ფიქრები...
წრიალებს აზრი წარსულსა და მომავალს შორის.
შორია, შორი ფინიშამდე-ასე მგონია.
ვერ კი მივმხვდარვარ ვინ ვიყავი ან ვინ ვიქნები.
არვინ მისულა ალბათ იქ ნებით,
თვითონ მოვიდა, უჩუმრად, მალვით
და ზედ ფიქრებზე ფაფხურობს ეშმა,
მეკი მგონია მიწა არა, ტრიალებს ზეცა,
ჩემში სუფევს სამყაროს სული
და ძლიერდება ნელ-ნელა ეს ხმა.
...................
ღმერთი იცინის-
(შეიძლება კიდევაც ტირის)
ვჭიანჭველდები...
19 თებერვალი. 2011წელი.
ბობნევი. ღამე.
No comments:
Post a Comment