აჰა, შეიხსნა მძიმე საკინძე,
და გაზაფხული ქარაგმებს ქარგავს,
კვიმატი მარტი უძლურ ენძელებს
უკითხავს ზამთრის უდედნო თარგმანს.
მთებს ჯერათ შვენით თოვლის ყავარი,
ბრმა მზერა ხილულ საწიერს გასცდა...
და უერთდება ვრცეულ სამყაროს-
ჩემეულ გზნების ნამლევა განცდა.
მეც გავიჟღერე....როგორც მუსიკამ,
როგორც ნიავის შრიალმა ველად,
ვერც უფერულმა ყოფამ მას უკან
ვერ გამინელა ვნების ნოველა.
დავეშურები წყაროს სიცოცხლის,
ეგება სული მომითქვს წვეთმა,-
ეგება ნება მებოძოს ლოცვის
და ხელმეორედ ამომთქვას ღმერთმა.
No comments:
Post a Comment