მეუბნები – მოთოვს...
პანტის ხეზე, ფითრებში, ჩხართვი გადამთიელი
ხტის და დაქოთქოთობს...
სტვენით აკონწიალებს ყინვით გადაკენჭებულ
მარგალიტებს ფითრის,
მითვლის შავშუაღამეთ, ვეღარ გადათეთრებულთ,
სადაგ დღეებს მითვლის.
ლუკმა უგემურდება, ცრემლი გადამლაშდება,
მიწყალდება სისხლი,
დარდი ოხერ-ტიალი, როგორც ჩხართვი თავნება,
ჩემ მტირალ გულს ძიძგნის...
ხმაშიც შემოგვპარვია ნაადრევი ზამთარი,
ოცნებებზე ჭირხლს ჰყრის.
ცრემლი როგორ გისაგზლო – ჩემს თვალებში ჩამლღვალი
მარგალიტი ფითრის?!
ჟამი იჟამრიელებს, უწყალოთ და დალხენილთ
ლუწ და კენტზე გაგვთვლის,
ფითრზე ერთადერთი და, ალბათ, უკანასკნელი
ღმერთს შესჩივის ჩხართვიც...
მრუმედ იისფერდება ჩემი თვალსაწიერი,
მეუბნები – მოთოვს...
ჰოდა, ასეთ თოვაში დღემდეც ჩემით მშიერი,
როგორ შეგაშფოთო?!
No comments:
Post a Comment