მზეს დავეძებდი, კალმახივით სხლტებოდა გული
საგულედან და უსასრულო გზებით მოსული,
შენს გეზს მივენდე, მაყვლისფერი ნოხების სივრცე
ქარს გაეტაცა მარტოსულად ქცეულ არედან...
ჩირაღდნად ენთო მოლოდინის თეთრი იმედი,
ღამესაც ფხიზლად დაეხუჭა ორბის თვალები,
გეძებდი ყველგან, ცას ვპარავდი ულურჯეს განცდებს
ვმღეროდი გულში ნაღვლიანთა უძველეს ჰანგებს...
არ ჩანდა, როგორ გაუძლებდა სიმშვიდე სიზმრებს
შენი სხეულის უცახცახეს ფოთოლთ ცვენაში,
მზეს ვეძებდი და შენ გიხილე , სულო ყვავილთა,
სიკვდილზე მაღლა შემომდგარო ქიმზე ლოდინის!
დუმდა უცნაურ დუმილივით განცდები სულთა,
სულიც ხომ ტოტის კეწეწია ბაღიდან უფლის,
ვერ ჩავატიე საფიქრალი დაღლილ გონში და
გამოარაფრდა სიყვარული, გა– მო– არ– აფ– რდა!...
No comments:
Post a Comment