ტერენტი გრანელის უკანასკნელი მონოლოგი ***ლია რუსიაშვილი***

 მარადისობა     მიმზერს

 და საღამოა გრილი.

 გათოშილ ხელებს ვიშვერ

 და ვეფერები თბილისს...

შემოაქვთ როიალი,

სხეულს ვაყუჩებ მტკივანს.

უკრავს უცნობი ქალი

და მე რატომღაც, მცივა!

ვიგონებ წარსულ მაისს,

შუაღამისას ვდგები.

მაინც მიმიხმობს საით

ხმა მომაკვდავი გედის?

მოვა ასული ერთი,

უცხო და მოალერსე

და დამისვენებს ფერხთით

ჩემს გაფითრებულ ლექსებს.

იქ სითეთრეა მარტო

და ლოლუები ყვავის.

ქანაობს შიშველ ტოტზე

ჩემი  ძვირფასი ყვავი.

 სძინავს  გათვალულ ქალაქს,

 ვიღაც ხმაურით დადის.

 აქ  ჯიბგირები  წვანან,

 მე  მეშინია დანის!!!

 დროა სიზმარში შესვლის,

 ჩნდება ცისფერი ორთქლი.

 მოდის ხალათი თეთრი,

 მე  მეშინია მოკვლის!!!

 ვიღაც შუქისკენ უხვევს

 და მეც მივყვები რიდით.

 და მაგონდება უცებ,

 თეთრი მუხრანის ხიდი.

 აქ  მზეებია ბევრი

 და მიძვრებიან თავში!

 მთვარის სონატას მღერის

 ცისფერთმიანი  ბავშვი.

 მარადისობა მიმზერს

 და საღამოა გრილი.

 გათოშილ  ხელებს ვიშვერ

 და  ვეფერები თბილისს...

 ისევ ეცემა ფიფქი

 ჩემს გაყვითლებულ ქალას.

 უკანასკნელად ვიცდი

 და მერე, ალბათ– წავალ!

 ჩემს ნაფეხურებს წაშლის

 ქარი ზიზღის და თრთოლის.

 მე ვიმალები  ქვაში...

 და ეულია თოვლი...

 გარინდულია  ზეცა

 და მე  აღარ  ვგრძნობ  ტკივილს.

 თეთრ ფილაქანზე ცეკვავს

 მივიწყებული ჩრდილი.

 მე  ფოთოლი ვარ სველი

 და გატეხილი  ჩელო.

 ჰე,  უცრემლობა გშვენის

 შემოღამებავ  ჩემო...

                                        P.M.    ტილოს ავტორი კორნელი სანაძე