წითელი გველი **მათე მარადელი**

სიცოცხლის ზღვაში ჩაიძირა ჩვენი გემი

და აღმოვჩნდით იმედისაგან შეკრულ ტივზე,

მზერა კი მივაპყარით ჰორიზონტზე ხსნას.

ზღვა იყო სველი,

დღე მდუმარე,

ტივი კი მერყევი,

როგორც ყველაფერი ბედს მინდობილი ამ ქვეყნად.

შენი თითები გავდა ალერსის ათ მხედარს,

თეძო კი ალბათ ნოყიერ და დასახნავ ყამირს.

მკერდიდადნ ქალი მიყურებდა ორი, ყავისფერი თვალით.

და სუნთქვა იმ ზღვაზე ღრმა გქონდა, რომელშიც ვლივლივებდით.

თმის სამაგრი ამოგიღე შავი ნაწნავიდან

და შუაღამისფერი მდინარე დაგეღვარა ღაწვებზე.

ფიქრიდან გადმოაბიჯა ჩემმა სურვილმა,

მოგიახლოვდა ცხელი ტუჩებით

და ისინი ფრთილად შეახო შენს ტუჩებს,

რომელიც ცივი აღმოჩნდა,

შეირხა წითელი გველივით

და მიწოდა მრუში.

ზღვა იყო სველი.,

დღე მდუმარე,

ტივი კი მერყევი,

როგორც ყველაფერი ბრმა ამ ქვეყნად.

ყველაფერს უეცარს გამოფხიზლება ახლავს რატომღაც

და მე ვიგრძენი ჩემს ტერფებზე გადაკრულ კანს,

ნელ-ნელა როგორ არბილებდა ზღვის მარილი.

ტივი ვერაფრით ვერ უძლებდა ორივეს წონას

და უყოყმანოდ გადაგაგდე ხელის კვრით წყალში.

ტივმა და ფიქრმა ერთად იგრძნო ის სიმსუბუქე,

ლაღად რომ გაჰყვა სამხრეთისკენ მქროლავ ნიავებს.

მერე კი მალე, ჰორიზონტზე გამოჩნდა მიწა,

რომელზეც ფეხი დავადგი და

იმ თმის სამაგრით,

მოსაგონებლად რომ შემომრჩა შენი თმებიდან,

ქვიშაზე წყნარად დავაწერე: - თავისუფლება!

ზღვა იყო სველი,

დღე მდუმარე,

მიწა კი ურყევი,

როგორც ყველაფერი გააზრებული ამ ქვეყნად.