მომწონს, რომ ავად არა ხართ ჩემით,
მომწონს, რომ თქვენით არა ვარ ავად
და ის, რომ მძიმე სფერო პლანეტის
ფეხქვეშ დარჩება, არსად არ წავა.
მომწონს როცა ვარ თავაშვებული
და არასოდეს რომ არ ვწითლდები,
როს ეხებიან გაშეშებული
სადმე, შემთხვევით, ჩვენი თითები.
მომწონს, როდესაც სულ არ მაოცებს,
სხვას ეფერებით როცა ჩემს გვერდით
და მეც თუ ვინმეს თქვენთან ვაკოცე,
არ მეტყვით, დამწვას გეენამ ცეცხლით.
და რომ სახელებს ჩვენ ერთმანეთის
არ ვიტყვით ნაზად დილა-საღამოს
და არასოდეს სახელით ღმერთის
საყდარში ჯვარს არ დაგვწერს მამაო.
მადლობა თქვენდა ამ გულით,წრფელით,
თქვენ არც კი იცით, გიყვარვართ ისე,
თქვენდამი გრძნობით რომ არ ვარ ხელი,
თქვენზე არ ვფიქრობ ისევ და ისევ.
მასზედ, რომ მზე არ დაგვნათის მწველი
და რომ შევყურებ მთვარეს ეული,
ვაი, რომ ავად არა ვარ თქვენით,
ვაი, რომ ჩემით არ ხართ სნეული.
No comments:
Post a Comment