*** ბარამ გურჯი

დღე–ღამეს არა, საათებს არა, ჩემს გულს, ჩემს სუნთქვას, ჩემს თავს, ჩემს სიცოცხლეს გჩუქნი...
სულიც წაიღე, სხეულიც, გონიც, რაც გამაჩნია შენია უკვე, როგორც მე თავად...
სანაცვლოდ ვითხოვ შენს გულში ადგილს, შენს სულში კუნჭულს, ოთახში კუთხეს, საწოლში ბუდეს...
მე კი გპირდები თვალდახუჭული მოგყვე ფეხდაფეხ, ვისწავლო ენა შენთან სალაპარაკო, ვისწავლო ქცევა, რომ არ დაგაღალატო, ვისწავლო ხერხი, რომ არასდროს არ მიღალატო...
ჩემი ხარ, ვცდილობ სამუდამოდ დაგისაკუთრო, შენში მეძებე და მიპოვიო სულ მეუბნები, ჩემშიც რომ შენ ხარ... სადღა გეძიო, უკვე გიპოვე – მე გეუბნები...
აფეთქებული, ჟინმორეული, ბრდღვიალებ, ელავ, ვიცი წამლეკავ, ხელი ჩამჭიდე, მოგყვები, ვბედავ, არ მინდა შველა...
უფსკრულთან ვდგავართ, თუ გადახტები მეც გადმოგყვები, ჩემთან მოხვედი, მე ეს ვიცოდი, გელოდებოდი...
და ახლა თუნდაც უფსკრულში, თუნდ ჯოჯოხეთში, სადაც კი წახვალ, თან გამოგყვები, სულ ერთი არის საით წამიყვან, მე ხომ ამიტომ გელოდებოდი...