არ შემარჩინე ცრემლების ფეთქვა,
აღარც ტკივილი_ერთი მისხალი...
შენ უკვე იცი, რაც უნდა მეთქვა _
რაც გავიფიქრე და არ გითხარი.
რა უნდა მიყოს შენმა სიშორემ,
როდესაც სული ასე ახლოა,
შენ ფიქრობ... მე კი_ვაწყობ სტრიქონებს...
ფურცელი ჩვენი სამოსახლოა.
შენი ხმა მესმის სადღაც... შორიდან,
ან იქნებ სულაც... ჩემში ხმიანობ...
თოვლს რომ ველოდი, თოვლი მოვიდა,
თუმცა კი ცოტა დაიგვიანა.
No comments:
Post a Comment