ვარიაცია დროში და დროზე **ლაშა ბერაია**

ის არის.

თითქოს მართლა ის გზაა

ანთუ გზაგასაყარი,

სადაც ვხვდებით და ვშორდებით ერთურთს –

ეს დროა, სივრცეში განფენილი...

ხდომილებათა კასკადს ცხოვრებად ვნათლავთ,

ის კი დაგვცინის თითქოს – დრო,

განფენილი უსასრულო ვარიაციად,

რომლისთვისაც ხდომილებები

მარადისობის წკიპურტებია მუმიის ტანზე.

თავს რით დავაღწევთ სარკოფაგებს –

მომნუსხავ რწმენას, რომ აი, იქ, მიღმიეთში

გველის ნამდვილი, მნიშვნელოვანი?

გზები, გზები, გზები, ზარები,

ფარაონის ქურუმთ ფუსფუსი,

ორაკულთა შმაგი მჭევრობა,

მღვდლების ბუტბუტი, კივილი მოლას...

ის არის?

იქნებ ეს ის გზაა,

მგზავრიდან რომ ყარიბად გაქცევს,

რომლის მიზანი უხსენებლის პირით კუდის ჭერას ჰგავს?

სად უფრო მეტია, ნეტავ, სიბრძნე:

იმ მდინარის სიხარულში,

წინამორბედი წყლების კვალზე რომ რბის და კვალავს

გზას მომდევნო ზვირთთა კონისთვის,

თუ მარადიულის ცივ ცინიზმში,

რომლითაც ხელს ჰკრავს ჩვენს მცდელობებს –

დრო გავაჩეროთ, დრო დავაბრუნოთ, დროში გავშეშდეთ?

მუდმივად ვსწავლობთ დროის მოთოკვას,

ვატყუებთ, ვჭეჭყავთ, ვხევთ, ვანაკუწებთ,

მერე კი ჩვენი გემოვნებით ვაერთებთ მთელად

და აწ მართლაცდა წრეგადასული სიშმაგით ვამბობთ

უსათაურო ფანტაზიის ჩხირით ნაქსოვზე:

„აი ჩემი დრო – ჩემი ბაირაღი, ჩემი ჰიმნი და გამარჯვება.

შეხედეთ, დატკბით. თუ სურვილი გაქვთ, მოისინჯეთ,

იქნებ მოგერგოთ... უნდა მოგერგოთ – ეს ხომ ჩემი ნახელავია...“

ნუთუ ისაა?

ნუთუ დროში გაჭედილებს მარადისობა ოდესმე მოგვცემს

თუნდ მცირე იმედს, რომ ფარდის მიღმა შეგვახედებს

და იმ სცენას დაგვანახვებს,

სადაც ძრწიან, როკვენ, მჩქეფრობენ ჩვენი ვნებები,

სად დიად ფიქრებს ენაცვლება ენის მოჩლექა,

უადგილო ღლაბუცი და ფერისცვალება?

გადაიკვეთნენ მერამდენედ გზები, ხიდები,

მზვაობარ გულებს კარს უღებენ მგზავრთა ფიქრები.

გზებად ქცევისთვის მოწოდებად დაირწა მთვარე,

მის ნამგალში კი წვიმად მოდის ამაოება.