როცა ცა იხსნება... **ცირა ბარბაქაძე **

აქ როცა ცა იხსნება,

მოემზადე დაკარგვისათის...

აქ არა ხარ ახლა შენ, არც მე ვარ,

სამაგიეროდ, არის ის _

კოსმოსი...

სადაც ყოველი მოძრაობა კანონზომიერია

და მიზიდულობა კანონი,

რომელიც მხოლოდ დისტანციაზე მოქმედებს.

აქ მე ვხვდები, რომ ზედმეტი მიახლოვება

გარდუვალი კატასტროფაა

და ჩვენ ვრჩებით არც ახლოს... არც _ შორს...

არამედ _ შორიახლოს...

კოსმოსი, რომელიც ჩვენში აირეკლა,

გვიმორჩილებს და გვატარებს იმ გზით,

რომელსაც ჩვენ დავარქმევთ ბედისწერას

და რომელიც ყოველთვის ხდება შემთხვევით.

აი, ჩემი თავისუფლება _

ვარსკვლავების მორჩილი ვარ...

ავჩერებივარ ცას და გეძებ, სად დაიმალე...

აქ როცა ცა გაიხსნება,

ვარსკვლავები დაგენახვებიან

და გასწავლიან გზას საკუთარი თავისაკენ.

რადგან, როდსაც ცაში იყურები,

სინამდვილეში შენ უყურებ

საკუთარ თავს ვარსკვლავებიდან...

ახლა თოვს წვრილად

და ნისლოვანებამდე ნისლი და ღრუბელია...

მაგრამ, როდესაც ცა გაიხსნება,

მე დაგინახავ ისე ახლოდან...

და შენ იქნები ისეთი გამჭვირვალე,

როგორც ჰაერი და

მე შეგისუნთქავ...

და რიტუალი, სახელად ცხოვრება,

აზრდაკარგული და გემოდაკარგული,

გააგრძელებს დინებას

ჩვენს საწინააღმდეგოდ,

მაგრამ ვეღარაფერს დაგვაკელბს!

ჩვენ კი _

დროისაგნ და ცხოვრებისაგან და საკუთარი

თავებისაგან გარიყულები,

შევრჩებით უცხოქალაქს...

რომელშიც შენ იკარგები დროგამოშვებით

მაშინ, როცა მე შენში ვარ დაკარგული.

იქ, სადაც ცა იხსნება

და ვარსკვლავები თავის ენაზე

მელაპარაკებიან,

სამყარო მიყვება შენზე...

დრო, თოკით დაბმული,

გახედნილია...

იქ, სადაც ცა იხსნება,

სატურნის ახლოს...

იქ, სადაც მესმის

ვარსკვლავების გულების ფეთქვა...

შენგან წასული

უნებურად მოვდივარ შენთან...

29 იანვარი, 2011.