დრო ისე სწრაფად გაივლის სადღაც,
გადავვერცხლდებით, ვხდებით ჭაღარა.
ცხოვრება თავის წილს რომ წაიღებს,
ჩვენც დავბერდებით მაშინ, აბა რა.
გაივლის წუთი, გაივლის წამი,
დავნაოჭდებით დაჭკნება სახე.
გახსოვს? როგორი ამაყი იყო,
რა მოხუცია ის ახლა ნახე!
მერე შვილები გაგვიხსენებენ,
კარგი მშობლები ვიქნებით როცა.
თუკი სიბერე იქნება ტკბილი,
დაბერებამდეც ხომ გვიღირს მოცდა.
მერე ბაბუაც გავხდები ალბათ,
პატარა ნიკოს დავიჭერ ხელში.
გავასეირნებ სადმე ქუჩებში
და ვიამაყებ ჩემს განვლილ წლებში.
ჩვენც დავბერდებით, გადავთეთრდებით,
ვით დედამიწა იანვრის ბოლოს.
დამიზამთრდება ალბათ მეც თავზე,
როცა ცხოვრება თავის წილს მომთხოვს.
და ალბათ მერეც მე დავწერ ლექსებს,
ჭაღარა ბაბუ ვიქნები როცა.
როცა ქუჩაში გადაგეყრები,
შვილიშველბთან შეგხვდები როცა.
რა შორია არის სიბერე ახლა,
როცა ვბობოქრობ გათენებამდე.
მაგრამ როგორი ახლოა მგონი,
ჩვენი ცხოვრება დაბერებამდე.
და ვინც იქნები შენ, ჩემო ცოლო!
ხომ ხედავ უკვე ლექსად წამომცდი.
პირობას გაძლევ რომ სიკვდილამდე,
მე მეყვარება შენი ნაოჭიც.
სულ ყველა მუზას და ყველას სტრიქონს,
გახსოვდეს მუდამ შენ გავედრებდი.
გაივლის დრო და გადავთეთრდებით
და სიყვარულში შევაბერდებით.
დრო ისე სწრაფად გაივლის სადღაც,
გადავვერცხლდებით, ვხდებით ჭაღარა.
ცხოვრება თავის წილს რომ წაიღებს,
ჩვენც დავბერდებით მაშინ, აბა რა.
No comments:
Post a Comment