როცა მე სიტყვების მდინარედ ვიბადები...
ჩემი მუზა ჯებირია,
როცა ნაპირებს ვტოვებ...
ჩემი მუზა კალაპოტს მიცვლის,
როცა მბეზრდება ერთი გზით სიარული
და ერთსა და იმავე ქვებზე ბორძიკი...
მე რომ ვტირი, ის იცინის....
მე რომ ვიცინი, ის ტირის...
ჩემი მუზა აშენებს, მე როცა ვანგრევ...
და ანგრევს, როცა ვიწყებ შენებას!
ჩემი მუზა მუდამ ჩემ საპირისპირო მხარესაა
და ჩვენ ვართ, როგორც:
თეთრი და შავი,
დღე და ღამე,
ცა და მიწა,
ძაღლი და კატა....
ჩემი მუზა ახლა დუმს,
რადგან მე ვლაპარაკობ..
No comments:
Post a Comment